سوگند به عنوان آخرین دلیل اثبات ادعا، در قانون مدنی و قانون آیین دادرسی مدنی مطرح گردیده که عملکرد این نوع دلیل فقط به منظور فصل خصومت است.توسل به سوگند وقتی ممکن است که دعوا به واسطه¬ی دیگر دلایل شناخته شده اثبات نشده باشد، اعم از اینکه در موضوع ادعا، طرفین دعوا دلیلی نداشته، یا به دلایل موجود استناد نکرده باشند.پس از اتیان سوگند، اقامه¬ی دلیل از جانب درخواست¬کننده¬ی سوگند، پذیرفته نیست اما تکذیب سوگندخورنده، قبل از صدور حکم، موثر در دعوا شناخته شده و بر مبنای اقرار مشارالیه، حکم صادر خواهد شد.کشف حقیقت از جانب قاضی قبل از صدور حکم و در محدوده¬ی ماده 199 قانون آیین دادرسی مدنی و طرق تحقیق شناخته شده¬ی قانونی، مانع استناد به سوگند است.آنچه سوگند را از سایر ادله¬ی اثبات دعوا متمایز می¬سازد، تکیه¬ی آن بر وجدان و اعتقادات شخص حالف می¬باشد.از همین رو قانونگذار جهت کاهش احتمال سوگند کذب، نهاد تغلیظ در سوگند را پیش¬بینی نموده تا با توجه حالف به باورهای مذهبی خویش، بر اعتبار سوگند افزوده شود.در حقوق اسلام متعلق سوگند لفظ جلاله¬ی الله است، اگرچه حالف از پیروان ادیان توحیدی نباشد. با وجود این، دادرس می¬تواند پس از سوگند به نام خدای تعالی، سوگند بر مقدسات مورد قبول مشارالیه را بر او تغلیظ نماید. سوگند بر اساس معیارهایی همچون اهمیت موضوع دعوا و شخصیت اصحاب دعوا می¬تواند بسته به نظر و تشخیص دادگاه از طریق لفظ، زمان، مکان و موقعیت یا حالت تغلیظ شود. واژگان کلیدی:سوگند، ادله اثبات دعوا، تغلیظ، تشریفات