چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

از نظر جهانی هپاتیت b مهمترین عامل ایجاد کانسرهپاتوسلولر می باشد البته کوفاکتورهائی نیز در این میان نقش دارنده معهذا در نواحی با شیوع کم سایر عوامل در ایجاد کانسر دخالت می کنند مثلا در بریتانیای کبیر 40 درصد افراد مبتلا به کارسینوم هپاتوسلولر هیچگونه شواهدی از عفونت هپاتیت b فعلی یا قبلی نداشتند . مکانیسم های دراین موارد و خصوصا نقش سیروز به تنهائی هنوز ناشناخته است . پاتولوژی : تومور معمولا سفید درست به رنگ صفرا یا هموراژیک می باشد. وریدهای بزرگ کبدی و پورت داخل کبد غالبا تورمبوزه شده و محتوی تومور می باشند کانسر هپاتوسلولر از نظر مورفولوژی به سه دسته تقسیم می وشد که عبارتند از : -1 اتساع یابنده (expanding) با حواشی مشخص -2 گسترش یابنده (انفیلتران) -3 چند کانونی فرم اتساع یابنده که احتمالا کبد غیر سروتیک را مبتلا نموده است . اشکال کارسینوم هپاتوسلولر : سلولهای تومورال شبیه سلولهای کبدی طبیعی بوده و دارای زوائد انگشتی شکل در هم رفته یا ترابکولهای توپر میباشد تومور شبیه کبد طبیعی با درجات متفاوتی از تکامل می باشد. سلولها گاهی صفرا ترشح کرده و حاوی گلیکوژن می باشد . هیچگونه استرومای بین سلولی وجود نداشته و سلولهای تومورال فضاهای خونی را مفروش میکنند . سلولها معمولا کوچکتر از سلولهای طبیعی کبد می باشند چند زاویه ای بوده و سیتوپلاسم آنها معمولا گرانولر است . گاهی اوقات سلولهای ژانت آتیپیک مشاهده می شوند. سیتوپلاسم ائوژینوفیلیک است و دراثر افزایش بدخیمی به فرم بازوفیلیک در می آید هسته ها هیپرکروم بوده و از نظر اندازه متنوع اند.ممکن است خصوصیات زودرس گرفتاری لنفاتیک اطراف پورت به وسیله سلولهای بدخیم می باشد. انکلیوزن های کروی pas مثبت که نسبت به دیاستاز مقاومند، در 15 درصد بیماران که معمولا میزان آلفا فیتوپروتئین در آنها بالا است مشاهده می شوند.

کانسرمری یکی ازشایعترین علل مرگ در میان بدخیمی هاست و علیرغم پیشرفتهایی که در زمینه جراحی رادیوتراپی و شیمی درمانی صورت گرفته است هنوز درمان تسکینی بیشتر از معالجه قطعی دراکثر بیماران انجام میشود در کلینیک کانسرمری به معنی اسکواموس سل کارسینوما بوده و درحقیقت بیش از 90 درصد موارد اولیه کانسر مری را شامل میشود و پس از آن آدنوکارسینوم درصد کمتری را تشکیل میدهد علامت کلاسیک بیماری دیسفاژی است ولی متاسفانه هنگامیکه این علامت بوجود میاید بیماری بایستی غیر قابل درمان تلقی شود بنظر میرسد که تنها شانس برای درمان این بیماری جداسازی بیماران با ریسک بالا باشد و تاکیدی است براینکه دیسفاژی راهرگز سایکوژنیک نکنیم و بررسی های لازم را تارسیدن به تشخیص قطعی ادامه دهیم . در این مطالعه ضمن مروری بر کانسر مری 131 مورد اثبات شده آن بررسی شد و مشخص گردید که میزان ابتلا در خانمها و آقایان تقریبا مساوی است (خانمها 52 درصد) حداکثر شیوع بیماری سنین 50-70 سال بوده و شایعترین محل آناتومیک در مورد s.c.c ثلث میانی و در aseno ca ثلث تحتانی میباشد همچنین در ثلث فوقانی بطور مشخص نسبت خانمها بالاتراست .

به علت اینکه تعداد بیماران مبتلا به زخم مری ناشی از مصرف دارو رو به افزایش است ، این بیماری مورد توجه خاصی قرار گرفته است بطوریکه در بسیاری از مقالات این بیماری مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است و اخیرا توجه زیادی به این موضوع شده است . تاکنون بیش از 26 نوع دارو شناخته شده است که مصرف آنها باعث صدمه به مخاط مری و ایجاد ازوفاژیت و زخم مری میشوند که شایعترین آنها آنتی بیوتیکها مثل داکسی سیکلین، تتراسیکلین، و ... میباشد و نیز سایر داروهای شایع مثل کلرید پتاسیم و کینیدین میباشند . زنان بیش از برابر مردان مبتلا میشوند و شیوع سنی بین 20-30 سال میباشد، بطور تیپیک خوردن دارو در هنگام خواب و بامقادیر کمی آب (مایع) یا بدون آب (مایع) عوامل مستعد کننده هستند. در عرض چندین ساعت تا چندین روز شخص دچار ادینوفاژی، درد قفسه سینه و دیسفاژی میشود. روش تشخیصی مناسب و انتخابی اندوسکوپی میباشد، باریم دابل کنتراست گرچه جهت تشخیص بکار میرود ولی بیش از 50 حساسیت ندارد و به اندازه آندوسکوپی اختصاصی نیست در مورد این بیماران پیشگیری بهترین درمان است که عبارتست از اطلاع رسانی و آموزش به پزشکان و کادر پزشکی تا به بیماران جهت مصرف صحیح دارو یعنی مصرف دارو با مقادیر فراوان آب (یا مایعات) و مصرف آن در حالت ایستاده تاکید نمایند. بطوریکه پیشنهاد شده است که خوردن 100 مایع کربنات دار (مثل نوشابه) نسبت به آب بدون کربنات بهتراست ، از داروهایی که بعنوان درمان استفاده میوشد آنتی اسیدها و گاهی آنتاگونیسهای h2 میباشد. ودر بیماران که دچار عوارضی مثل تنگی مری شده اند از روش دیلاتاسیون و رزکسیون استفاده میشود که روشی موفق بوده است .

چکیده ندارد.