دونالیلا

پروبیوتیک ها مکمل های غذایی از میکروارگانیسم های زنده ای هستند که در صورت مصرف در مقادیر مناسب، می توانند تأثیرات سودمندی بر میزبان برجای گذارند. از میان باکتری ها، باکتری های لاکتیک اسید، متداول ترین نوع باکتری هایی هستند که به عنوان پروبیوتیک معرفی شده اند.این باکتری ها در محصولات لبنی وجود داشته و در طول مراحل تخمیر، لاکتیک اسید تولید می کنند. با توجه به گسترش فزاینده محصولات لبنی صنعتی به جای محصولات سنتی امکان از دست دادن بسیاری از باکتری های پروبیوتیک وجود دارد. بنابراین ضروری است این باکتری ها را از منابع سنتی جداسازی و شناسایی نموده و در تولید محصولات لبنی استفاده نمود. هدف از این تحقیق، جداسازی و شناسایی باکتری های پروبیوتیک از فلور موجود در شیر و ماست سنتی گاو و گاومیش مناطق کلیبر، خوی، هریس و ورزقان می باشد. برای رسیدن به این هدف، باکتری های لاکتیک اسید توسط روش های فنوتیپی (مورفولوژی سلولی، رنگ آمیزی گرم، تست کاتالاز، تست های بیوشیمیایی شامل رشد در دماها و غلظت های مختلف نمک و نیز تخمیر انواع قندها) جداسازی شدند و پتانسیل پروبیوتیکی آن ها (مقاومت به اسید معده و نمک های صفراوی) مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس برای شناسایی دقیق تر با جفت آغازگرهای اختصاصی، ژن 16srrna باکتری های لاکتوباسیلوس و انتروکوکوس تکثیر داده شد و بعد از خالص سازی محصول pcr، ژن مورد نظر برای توالی یابی ارسال شد. در پایان تحقیق، 127 سویه لاکتوباسیلوس و 31 سویه انتروکوکوس به عنوان فلور میکروبی طبیعی دارای پتانسیل پروبیوتیکی در مناطق کلیبر، خوی، هریس و ورزقان گزارش شدند که کیفیت محصولات لبنی این مناطق را تأمین می نمایند و می توان از این سویه ها در محصولات لبنی تولید شده در صنعت استفاده نمود.

میکروب ها در محیط طبیعی، برای رشد می بایست بر سر غذا و فضایی محدود با سایر میکروارگانیسم ها رقابت کنند بنابراین روش های متعددی را برای زنده ماندن ایجاد خواهند کرد. تولید عوامل ضدمیکروبی نظیر باکتریوسین ها، یکی از این روش هاست. طی دو دهه ی اخیر باکتریوسین هایی که توسط باکتری های گرم مثبت به ویژه اسید لاکتیک باکتری ها تولید می شوند به دلیل قابلیت کاربرد در نگهداری غذاها، مورد تحقیق و توجه صنعتی بوده اند. مصرف روز افزون غذاهای آماده با مقادیر بالای نگهدارنده های شیمیایی و نگرانی های مصرف کنندگان سبب تقاضای بیشتر برای غذاهای طبیعی تر و کم فرآوری شده، گشته است. کاربرد باکتریوسین ها در صنعت غذا می تواند مقدار نگهدارنده های شیمیایی افزوده شده به غذا یا شدت فرآیند حرارتی اعمال شده به آن را کاهش دهد و در نتیجه غذای تولیدی به طور طبیعی نگهداری می شود و ویژگی های ارگانولپتیکی و تغذیه ای آن بهتر است. در این پژوهش قابلیت تولید باکتریوسین توسط 11 سویه از لاکتوباسیلوس پلانتاروم بومی ایران با استفاده از آزمون دیسک بررسی شد سپس بر روی نمونه ها آزمون های حساسیت آنزیمی دیسک و ژل الکتروفورز انجام شد. طبق نتایج به دست آمده، 6 سویه از قدرت بازدارندگی بالایی در مقابل پاتوژن-های غذایی برخوردار بودند که در این بین سویه lb5 بیشترین خاصیت بازدارندگی را داشت و استافیلوکوکوس اورئوس حساس ترین باکتری در بین پاتوژن های مورد آزمایش بود. در آزمایش های آنزیمی مشخص شد که بازدارندگی 5 سویه از این 6 سویه مربوط به تولید پپتیدهای باکتریوسینی است و الکتروفورز نمونه های این 5 سویه نشان داد وزن مولکولی باکتریوسین احتمالی در حدود 25-30 کیلودالتون است.

به دلیل اهمیت باکتری های اسید لاکتیک در صنایع تخمیری و تولید محصولات پروبیوتیکی، تولید کشت های آماده برای تلقیح مستقیم از نظر تکنولوژیکی و تجارت بین الملل دارای اهمیت ویژه ای است. خشک کردن انجمادی در مقایسه با سایر روش های خشک کردن دارای مزایایی مانند حفظ خصوصیات مرفولوژیکی و بیوشیمیایی باکتری، فراهم کردن نرخ زنده مانی بالاتر و حفظ بهتر فعالیت متابولیسمی سلول است. اصلی ترین علت افت زنده مانی سلول ها در این روش آسیب های ناشی از انجماد بر سلول ها است. برای جلوگیری از آسیب به سلول ها در مرحله ی انجماد می توان از مواد محافظ در محیط آنها استفاده کرد. این مواد با تشکیل فاز شیشه ای در اطراف سلول ها باعث افزایش زنده مانی آنها در حین فرآیند می شوند. در این پژوهش ویژگی محافظت کنندگی نانوفیبر سلولز با محافظت کننده های معمول شامل ترهالوز و شیر پس چرخ مقایسه شده است. اسید لاکتیک باکتری های بومی جداسازی شده از محصولات لبنی سنتی به عنوان سلول های هدف انتخاب شدند. برای بهینه سازی اثر فاکتورها بر افزایش زنده مانی از طرح آماری روش سطح پاسخ استفاده شد. طرح مرکب مرکزی برای دستیابی به غلظت بهینه مواد محافظ جهت حصول بالاترین زنده مانی به کار برده شد. با آنالیز نمودارهای سطح پاسخ غلظت بهینه مواد محافظ به صورت 75/13% شیر پس چرخ، 5/20% ترهالوز و 75/13% نانوسلولز به دست آمد.

امروزه جلبک dunaliella به دلیل قابلیت بالای تولید بتاکاروتن، کاربردهای آن در صنایع غذایی، دارویی، آرایشی و کارهای تحقیقاتی نظیر مهندسی ژنتیک، مورد توجه فراوان قرار گرفته است. از این رو شناسایی بیشتر این سرده و گونه های پرتولید آن، بسیار سودمند خواهد بود. معمولا تاکسونومی رایج سرده دونالیلا از روی صفات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی آن انجام می گیرد، از آنجایی هم که این صفات تحت شرایط رشدی مختلف، به دلیل نداشتن دیواره سخت سلولی، می توانند تغییر کنند. به همین دلیل بررسی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک کافی نبوده و باعث یک سردرگمی در سیستماتیک این سرده شده اند. از این رو در این تحقیق نیز برای شناسایی بهتر و دقیق تر این سرده، از نظر مولکولی، از نشانگرهای مولکولی استفاده شد. این تحقیق در پژوهشکده بیوتکنولوژی کشاورزی شمال-غرب و غرب کشور ، صورت گرفت که کلکسیون مناسبی از ریزجلبک dunaliella را در خود جای داده است. در این آزمایش تنوع ژنتیکی تعدادی از سویه های ایرانی ریزجلبکdunaliella با استفاده از نشانگر های مولکولی pcr-rflp (caps) و rapdمورد بررسی قرار گرفت. پس از استخراج dna ابتدا واکنش زنجیره ای پلیمراز با استفاده از جفت آغازگرهای حفاظت شده در قطعه its انجام گرفت، سپس با استفاده از آنزیم های محدودالاثر msei، bsp143i، ncoi، برش آنزیمی بر روی محصولات pcr سویه های مختلف انجام پذیرفت. با بررسی بیشتر الگوی بانددهی سویه های مختلف و ارزش گذاری باندها، تنوع ناحیه its این سویه ها بررسی شد. در مرحله دوم آزمایشات برای بررسی بیشتر تنوع ژنوم نمونه های مورد بررسی، تکنیک rapdبه کار برده شد، که در این روش نیز برای بررسی تنوع سویه ها از 14 آغازگر غیراختصاصی rapd استفاده شد. نتایج حاصل از نشانگرهای caps نشان داد که سویه های g45، q1، q41 و نمونه استاندارد d. salina (19/3) دارای صد در صد شباهت می باشند. که با توجه به نقش توالی its در تشخیص گونه ها، می توان این نمونه ها را هم جزو گونه d. salina طبقه بندی کرد. نتایج حاصل از نشانگرهای rapd و همچنین تلفیق داده ها نشان داد که سویه های منطقه مهارلو تفاوت زیادی با سویه های سایر مناطق دارند، همچنین یک تنوع درون گونه ای در بین نمونه های مورد بررسی این منطقه نیز مشاهده شد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.