سازه ها به منظور حفظ قابلیت و کارایی در برابر نیروهای اعمال شده به آن باید دارای دو مشخصه مهم سختی و شکل پذیری کافی باشند. از میان سیستمهای متداول ، مهاربندی های هم مرکز‏‎cbf‎‏ دارای سختی خوبی بوده ، اما فاقد شکل پذیری لازم هستند . قابلیتهای خمشی هم شکل پذیری خوبی دارند، اما ر یک طرح اقتصادی سختی لازم را فراهم نمی کنند. مهاربندی های خارج از مرکز ‏‎ebf‎‏ سختی خوب در محدوده ارتجاعی را باشکل پذیری عالی در محدوده خمیری با هم ترکیب می کنند، اما اشکالی که دارند این است که تیر ها و سقفها پس از یک زلزله نسبتا شدید باید ترمیم یا تعویض شوند. در بررسی حاضر به منظور رفع این نقص ، ترکیب جدیدی از سیستمهای مهاربندی پیشنهاد شده است که علاوه بر داشتن سختی و شکل پذیری کافی ، عضو شکل پذیر را بجای تیر طبقه بر روی خود عضو مهاربندی تعبیه می کند، و از تخریب تیر بعنوان یکی از اعضای درجه اول سازه پیش گیری می نماید. عملکرد نمونه های آزمایشگاهی این طرح نشان می دهد که سیستم پیشنهادی مذکور قابلیت لازم را برای این منظور دارا می باشد.

زمانی که موضوع نحوه خرابی سازه ها به هنگام زلزله مطرح می شود نمی توان نقش خاک بستر را نادیده گرفت. به نظر می رسد اولین شخصی که این موضوع را مطرح نمود ، پرفسور ‏‎wood(1908)‎‏باشد که بعد از زلزله سال سانفرانسیسکو نتایج مطالعات خود را چنین بیان کرد: تحقیقات نشان می دهد که خسارت وارده به ساختمانها در 18 آوریل ، در نقاط مختلف منطقه ، ارتباط عمیقی با مشخصات خاک محل دارد. مدتها بعد نظریات ‏‎wood‎‏در رکوردهایی که در برخی نقاط منطقه سانفرانسیسکو طی زلزله 1957ثبت شد، تایید گردید. امروزه تحلیل و بررسی عکس العمل سازه هایی که تحت بارهای زلزله قرار می گیرند و تعیین روشهایی برای یافتن تنش ها و تغییر مکانهای عناصر سازه تحت بارهای دینامیکی ، از جمله موارد مطرح در مهندسی سازه می باشد.