پوشش های پایه قیری اولین پوشش های محافظتی مورد استفاده توسط بشر برای محافظت و جلوگیری از خوردگی بوده اند و امروزه نیز با توجه به قیمت پایین و خواص محافظتی خوبی که از خود ارائه می دهند به عنوان یکی از پر مصرف ترین پوشش های ضد خوردگی (به خصوص در پوشش دهی خطوط لوله های انتقال و سازه های فلزی غوطه ور در دریا) کاربرد وسیعی دارند. در این تحقیق به بررسی مقاومت به خوردگی دو پوشش محافظتی قیری بر پایه دو قیر نفتی (bitumen) و (coal tar pitch) پرداخته شده است. برای این منظور یک قیر نفتی و یک قیر ذغال سنگی با نقطه نرمی c 80 انتخاب شده و پس از رقیق شدن با مخلوط حلالی مناسب بر روی پانل های استیل شات بلاست شده اعمال شدند زیرآیند مورد استفاده استیل st37 بوده که یک استیل نرم و مورد مصرف در صنایع لوله سازی می باشد. پوشش های اعمال شده با استفاده از آزمون های الکتروشیمیایی و آزمون های فیزیکی و مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند و از محلول 5/3% سدیم کلراید بعنوان الکترولیت در آزمون هایی که نیاز به شرایط غوطه وری داشتند استفاده شد. آزمون های الکتروشیمیایی شامل: اندازه گیری پتانسیل طی زمان غوطه وری، طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی، آزمون جدایش کاتدی، آزمون مه نمکی و آزمون های فیزیکی مکانیکی شامل: آنالیز دینامیکی- مکانیکی (dmta)، چسبندگی در حالت خشک و تر و تعییین میزان جذب آب بوده است. نتایج نشان دهنده کارایی بسیار بالاتر قیر ذغال سنگی نسبت به قیر نفتی در جلوگیری از خوردگی در شرایط غوطه وری می باشد. با توجه به نتایج آزمون های الکتروشیمیایی علت عمده این امر می تواند مقاومت یونی بالاتر قیر ذغال سنگی نسبت به قیر نفتی باشد که منجر به مقاومت بالاتر آن در برابر جدایش، مقاومت بالاتر در برابر آزمون مه نمکی، چسبندگی بیشتر و جذب آب بسیار ناچیز آن شده است با توجه به اینکه مقاومت به خوردگی در قیرها با افزایش دمای نقطه نرمی و افزایش سختی قیر افزایش می یابد و نتایج آزمون dmta که دمای انتقال شیشه ای در قیر ذغال سنگی را بسیار بالاتر از قیر نفتی نشان می دهد، یکی از علل مقاومت یونی بالاتر قیر ذغال سنگی در مقایسه با قیر نفتی را می توان بالاتر بودن دمای انتقال شیشه ای و حجم آزاد کم در ساختار پلیمر دانست.