مقدمه: آسم و بیماری انسدادی مزمن ریوی (copd) توسط انسدادمجاری هوایی مشخص می شود که این دو بیماری ازشایعترین بیماریهای مزمن در جهان هستند واز جمله علل اصلی مرگ در جهان می باشد. هیپرگلیسمی یک پدیده شایع دربین بیماران با تشدید حاد آسم و copd می باشد که می تواند همراه با افزایش خطر مرگ و مدت زمان بستری در بیمارستان شود که این امر می تواند بوسیله داروها وزمینه متابولیکی بیمار تشدید شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی بروز هیپرگلیسمی در طی تشدید حاد آسم و copd در بیماران غیردیابتی بستری دربیمارستان می باشد تا در صورت ارتباط بین هیپرگلیسمی وتشدیدحاد آسم وcopd بتوان دیابت گذرا را دراین بیماران تشخیص داده و با کنترل قند خون مدت زمان بستری را کاهش داد. مواد و روش ها: این تحقیق یک مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی بر روی 150 نفراز بیمارانی که با تشخیص اولیه تشدید حاد آسم یا copd درزمینه برونشیت حاد دربیمارستان بستری بودند انجام شد. برای گروه مورد بررسی پرسشنامه ای شامل اطلاعات دموگرافیک فردی و پزشکی، و آزمایشات بیمار تشکیل گردید. برای کلیه بیمارانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند یکbs اولیه وhba1c در بدو ورود چک شد وسپس درمان استاندارد تشدید حاد آسم وcopd همزمان با مصرف استروئید معادل با 40-30 میلی گرم پردنیزولون بصورت خوراکی یا تزریقی تجویز گردید،سپسbs بیماران هر6ساعت چک شد ودرنهایت میزان بروز دیابت گذرا در سیر درمان آنها پایش گردید و در انتها داده ها با استفاده از spss 17 آنالیز شد. نتایج: در مطالعه انجام شده 42درصد از بیماران سابقه بیماری آسم و 58درصد از بیماران سابقه بیماری copd داشتند. در این مطالعه 86 نفر (3/57 درصد )از بیماران در طی تشدید حاد بیماری آسم یا copd دچار هیپرگلیسمی گردیدند که این میزان با حدود اعتماد 95درصد از 2/65-4/49 می باشد که در هر دو بیماری آسم و copd یکسان است. میانگین سن در بیمارانی که دچار هیپرگلیسمی شدند 5/16±2/64 سال می باشد که این بیماران از نظر جنسیت، شغل پرخطر، وضعیت مصرف سیگار، سابقه فامیلی دیابت، سابقه بستری قبلی بعلت تشدید حاد آسم یا copd، میانگین سن، esr، crp، bmi، درجه حرارت بدن، مدت زمان بستری و میزان مصرف سیگار با افرادی که دچار هیپرگلیسمی نشدند یکسان بودند درحالی که در بیمارانی که دچار هیپر گلیسمی شدند 71 نفر (3/62درصد) تحت درمان با دگزامتازون و15نفر ( 7/41درصد) تحت درمان با هیدروکورتیزون قرار داشتند و میانگین hba1c آنها 56/0±8/5 و میانگین sato2 2/4±4/92 درصد می باشد که ارتباط معنی داری بین این پارامترها و هیپرگلیسمی در بیماران بدست آمد. نتیجه گیری: نتیجه حاصل از این مطالعه این بود در بیمارانی که بعلت تشدید حاد آسم یا copd در بیمارستان بستری می شوند بروز هیپرگلیسمی بالاست بنابراین جهت درمان بیماری زمینه ای بیماران ونیزدرمان هیپرگلیسمی ایجاد شده باید اقدامات لازم انجام شود.

مقدمه: بیماری دیابت علت اصلی نابینایی، نارسایی پیشرفته کلیه و قطع عضو در جمعیت بزرگسال می باشد. به دلیل از کارافتادگی ناشی از عوارض این بیماری و هزینه درمانی بسیار بالا، از عمده ترین مشکلات بهداشتی درمانی انسان ها است. با وجود مطالعات زیادی که درباره عوارض قلبی-عروقی، نفروپاتی، رتینوپاتی و نوروپاتی دیابتی انجام شده است، عوارض ریوی دیابت بسیار کم شناخته شده است. مطالعات انجام شده در این زمینه حاکی از درگیری ریوی به صورت الگوی تحدیدی در بیماران دیابتی است. برخی از مطالعات بیان کننده ارتباط بین عوارض میکروواسکولار دیابتی ( رتینوپاتی و نوروپاتی) با درگیری ریوی می باشند. ما در این مطالعه بر ان شدیم تا ارتباط بین شدت درگیری کلیوی را با درگیری ریوی در بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2 مورد بررسی قرار دهیم. مواد وروش ها: مطالعه ما یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی می باشد که بر روی60 بیمار دیابتی تیپ 2 در سال 1392-93 انجام شده است. بیماران به4گروه(بدون نفروپاتی، میکروالبومینوری، ماکروالبومینوری و اختلال عملکرد کلیوی) تقسیم بندی شدند و برای تمام بیماران اسپیرومتری انجام و fev/fvc,fvc fev1,fev25-75 و pef اندازه گیری شد. در نهایت اطلاعات وارد نرم افزار spssشد و با تست های اماری anova، chi squre وfisher exact testوlsd تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این مطالعه 60بیمار دیابتی مورد بررسی قرار گرفتند که 43% مرد و 57% زن و میانگین سنی ان ها 99/11± 7/57 سال با دامنه تغییرات 33تا 82 سال بود. میانگین نسبی fev1/fvcدر گروه بدون پروتئین اوری 85/93، در گروه میکروالبومینوری 53/92، در گروه ماکروالبومینوری 46/93 و در گروه اختلال عملکرد کلیه76/86 بود. میانگین درصد fvcدر گروه بدون پروتئین اوری 80/79، در گروه میکروالبومینوری18/70، در گروه ماکروالبومینوری74ودرگروه اختلال عملکردکلیه 83/70بود. میانگین درصدfev1درگروه بدون پروتئین اوری03/90، درگروه میکروالبومینوری82، درگروه ماکروالبومینوری90/86، ودرگروه اختلال عملکرد کلیه83/76بود. میانگین درصد fev25-75 درگروه بدون پروتئین اوری84/142، درگروه میکروالبومینوری 36/119، درگروه ماکروالبومینوری54/138ودر گروه اختلال عملکرد کلیه 83/91 بود. میانگین درصد pef در گروه بدون پروتئین اوری 92/95، درگروه میکروالبومینوری27/77، در گروه ماکروالبومینوری90/92ودرگروه اختلال عملکرد کلیه 91/59 بود. شدت نفروپاتی بادرصد fev1/fvc,fvc. fev1,pef با p-value<0. 5 رابطه معناداری داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه در گیری ریه دربیماران دیابتی به صورت الگوی تحدیدی می باشد که با افزایش شدت نفروپاتی fev1/fvc,fvc. fev1,fev25-75,pef کاهش می یابند و در نتیجه عملکرد ریه کاهش پیدا می کند.