بطو کلی با مطالعات و بررسیهای انجام شده به این نتیجه رسیدیم که عامل بافت و ساختمان خاک در کل حوزه و حتی در بیشتر مناطق همگن (5 منطقه از 8 منطقه) بعنوان یک عامل اصلی تخریب و فرسایش بحساب می آید. عامل کاربری اراضی نقش چندانی در روند فرسایش ندارد بعبارتی می توان گفت این عامل در 6 منطقه از 8 منطقه همگن تفکیک شده بعنوان یک عامل خنثی می باشد و آنهم بدلیل اینست که هرچند مراتع وضعیت مناسبی ندارند ولی بدلیل یکسری محدودیتها از جمله شیب زیاد، از تبدیل مراتع به اراضی دیم کم بازده جلوگیری شده است . و در نهایت عامل سنگ مادر در اکثر مناطق حوزه آبخیز مورد مطالعه (5 منطقه از 8 منطقه همگن) بدلیل داشتن تشکیلات مقاوم، یک عامل منفی جهت تشدید فرسایش بحساب می آید. بنابراین در آنالیز خوشه ای و کاربرد مدل اسکالوگرام جهت ارزشیابی آسیب فرسایشی خاک و برنامه ریزی کنترل فرسایش خاک نتایج متعددی حاصل گردید که می تواند در مدیریت حوزه های آبخیز مورد استفاده قرار گیرد. برخی از این نتایج به شرح زیر می باشند. - فرسایش پذیری خاک قابل ارزشیابی کمی بوده و می توان با استفاده از کمیتهای عددی مربوط به آن آسیب فرسایش را اندازه گیری نمود. - میزان تاثیر عوامل مختلف فرسایش پذیری در هر منطقه قابل ارزشیابی است . - ترتیب اولویت نواحی از نظر نیاز به عملیات کنترل فرسایش خاک مشخص می گردد. - حجم و تراکم عملیات حفاظتی برای هریک از مناطق همگن بوسیله کاربرد مدل و گرام قابل تشخیص می باشد.