ترانه ها یکی از رشته های مهم فرهنگ عامیانه و ادبیات شفاهی به شمار می روند که نویسندگانی ناشناس آن ها را با مضامینی متنوع با هدف بیان احساسات فردی یا اجتماعی، سروده اند. اما متأسفانه، امروزه کارکردهای اجتماعی و فرهنگی خود را تاحد زیادی، از دست داده اند و شاید تنها راه حل اساسی برای حفظ این گونه از ادبیات شفاهی، تبدیل آنها به متن های جذاب برای کودکان و نوجوانان با زبان معاصر است. این ترانه های سرگرم کننده و لذت بخش که دارای ساختاری ساده ، جذاب و آهنگین هستند، با شخصیت هایی تک بْعدی، خیالی و فانتزی در بستری از اتفاقات عجیب و غریب به زیبایی با مخاطب کودک و نوجوان ارتباط برقرار می کنند. لذا می توان از آنها در شکل نمایشی، به عنوان یک اثر هنری و همچنین ابزار قدرتمندی در راستای آموزش و پرورش کودک بهره برد. پژوهش حاضر ضمن مروری برتاریخچه ادبیات نمایشی کودک در ایران که بر اساس ادبیات عامیانه تنظیم و تدوین شده اند، به بررسی مفاهیم بنیادی دراماتیک، نمایش کودک و نمایشنامه نویسی برای کودک، ادبیات شفاهی و شیوه های اقتباس می پردازد و سرانجام با استفاده از چهارچوب نظری جنبه های دراماتیک در ترانه های عامیانه کودک در ایران را تببین می کند. کتاب های اوسانه اثر صادق هدایت و افسانه های کهن، گردآوری شده توسط صبحی به عنوان منبع انتخاب ترانه ها، دراین پژوهش در نظر گرفته شده اند.