تحقیق حاضر به منظور بررسی اثر تمرین ذهنی بر زمان پاسخ دانشجویان دختر می باشد. آزمودنی ها 45 نفر از دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر تهران بودند که پس از سنجش توانایی تصویرسازی حرکتی آنها از طریق پرسشنامه تجدید نظر شده هال و مارتین و کسب نمره قابل قبول در آن برای همکاری در این تحقیق انتخاب شدند. آزمودنی ها در 3 گروه بصورت تصادفی قرار گرفتند(15n= ). جهت اندازه-گیری و تمرین زمان پاسخ آزمودنی ها، از آزمون سرعت حرکت نلسون استفاده و اندازه گیری و ثبت امتیازات مربوط به زمان پاسخ در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. در ابتدا پس از توضیحات آزمونگر به آزمودنی ها اجازه داده شد تا با نحوه اجرای آزمون آشنا شوند. سپس از همه آزمودنی ها 20 بار پیش آزمون بعمل آمد. برنامه تمرینی 4 جلسه بود که طبق آن گروه تمرین بدنی، تمرین را به صورت آشکار اجرا کردند. گروه تمرین ذهنی، تکلیف را بصورت ذهنی انجام دادند وگروه تمرین ذهنی- بدنی، ابتدا تکلیف را به صورت ذهنی و بعد به صورت بدنی انجام دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تی همبسته استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که 4 جلسه تمرین ترکیبی ذهنی- بدنی پیشرفت قابل ملاحظه ای را در زمان پاسخ آزمودنی ها ایجاد کرده و بعد از آن بیشترین پیشرفت متعلق به گروه تمرین ذهنی در مقایسه با گروه تمرین بدنی بود.