امروزه در کشور ما، جنبه های کیفی محیط های مسکونی نادیده گرفته شده اند. این مسئله در بعضی بخش ها نمود واضح تری به خود گرفته است؛ ازاین دست فضاها می توان به فضاهای باز/نیمه باز خصوصی در واحدهای مسکونی اشاره کرد. باوجود تأکید بر ضرورت وجودی و کیفی این فضاها، اما آن ها در معماری مسکن امروز یا وجود خارجی ندارند و یا در صورت وجود، به علت فقدان کیفیت عملکردی، مورداستفاده قرار نمی گیرند و یا حتی در مواردی از آن ها استفاده نابجا می شود. این امر باعث کاهش کیفیت واحد مسکونی در پاسخگویی به برخی نیازهای ساکنان و تخریب منظر فضاهای شهری شده است. با توجه به اینکه در معماری بومی شهر بوشهر، فضاهای باز/نیمه باز خصوصی در طبقات بالاتر از زمین نقش بسیار مهمی را ازنظر زیستی، اقلیمی و فرهنگی ایفا می کرده اند، این مسئله در شهر بوشهر به شکل بحرانی تری بروز می کند. به نظر می رسد، عدم استفاده از این فضاها (و یا استفاده نابجا از آن ها) به علت عدم نیاز به آن ها نبوده است؛ بلکه ویژگی های کالبدی آن ها در معماری معاصر، بستر فعالیت های مرتبط با آن ها را ایجاد نمی کند و کیفیت عملکردی فضا را کاهش می دهد. فرض بر این است که با تغییر در ویژگی های معماری فضا می توان کیفیت عملکردی و درنتیجه میزان استفاده از فضا را افزایش داد. بر این اساس در مرحله اول به تعیین مولفه های سازنده ی کیفیت عملکردی فضاهای باز/ نیمه باز خصوصی در شهر بوشهر پرداخته شده است. سپس مولفه های کیفیت عملکردی، با استفاده از تکنیک ahp رتبه بندی شده است. در مرحله بعد تغییرات مولفه های کالبدی این فضاها در معماری معاصر و بومی با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی بررسی شده است. پس ازآن مولفه های کیفی فضا در معماری معاصر و بومی و نمونه های موردی، مورد تحلیل قرارگرفته و در مرحله آخر با استفاده از ترکیب نتایج مراحل قبل، به ارائه راهکارهای معمارانه ارتقادهنده ی کیفیت عملکردی فضاهای باز/ نیمه باز خصوصی در سه مقیاس مجموعه مسکونی، واحد مسکونی و فضا پرداخته شده است. کلیدواژه ها: شهر بوشهر، فضای باز/ نیمه باز خصوصی، کیفیت عملکردی، واحد مسکونی