مدیریت وجه نقد یکی از فاکتورهای مهم در سیاستهای عملکردی شرکتها شده است.سیاست مدیریت وجه نقد که سرمایه گذاری را از طریق وجه نقد دریافتی از مصرف کننده و پول پرداختی به تامین کننده مدیریت می کند به صورت گسترده ای به عملکرد بهبود یافته مالی شرکتها وابسته است.هرچند که صنعت به طور گسترده ای قبول کرده است که مدیریت جریان پول موثر باعث بهبود عملکرد می شود،مطالعات علمی که به بررسی رابطه بین جریان وجه نقد وعملکرد شرکتها می پردازد نشانه هایی از وجود مشکل در رابطه بین جریان وجه نقد و عملکرد از نقطه نظر ایستا وجود دارد.صورت جریان وجوه نقد در دهه 1990 ابتدا توسط هیات استانداردهای حسابداری مالی آمریکا در قالباستاندارد شماره 95 و سپس توسطکمیته تدوین استانداردهای بین المللی حسابداری در قالب استاندارد شماره 7 به عنوان جزعی لاینفک از گزارشگری مالی پذیرفته شده است.در استاندارد شماره 7 آمده است :اطلاعات مربوطبه جریانهای نقدی یک واحد تجاری برای استفاده کنندگان صورتهای مالی در فراهم کردن مبنایی بهمنظورارزیابی توان آن واحد در ایجاد وجه نقد و نیازهای آن واحد در به کارگیری این وجوه سودمند است. همچنین تصمیمات اقتصادی که توسط استفاده کنندگان اتخاذ می شود مستلزم ارزیابی توان واحد تجاری در ایجاد وجه نقد ،زمان بندی و اطمینان از آن است.