برای زندگانی انسانی دوگونه نشئه و سرا متصور شده است که از جهاتی با هم تفاوت های بنیادینی دارند. جهان دنیوی که حیات موقت و گذرای انسانی و عرصه تکلیف و عمل است؛ و حیات اخروی که هنگامه نتیجه گیری و بدست آوردن حاصل است. انسان در حیات چند روزه این جهانی، بسان بازرگانی می ماند که در تجارت خانه دنیا به داد و ستد مشغول است و بسته به نوع فعالیت وی، تجارتی خاسره یا مربحه نصیب او می شود. با عنایت به این نکته که نتیجه سودمندانه یا زیان کارانه این تجارت در عرصه اخروی – که ابدیت است- متبلور می شود و دیگر جای هیچ بازگشت و جبران خسرانی نیست، خردمندانه آن است که انسان عوامل مربحه و خاسره شدن تجارت خود را بشناسد و هر چه بیشتر در جهت مربحه و سودمند شدن بازرگانی خویش همت گمارد. ایمان به خدا و رسول (ص)، التزام به ولایت اهل بیت (ع) و انجام عمل صالح از مهمترین علل مربحه شدن تجارت است. در روایات بسیاری مرز بین ایمان و کفر ولایت علی (ع) معرفی شده است و بر همین اساس است که ملاک پذیرش عمل صالح گردن نهادن به ولایت اهل بیت (ع) بیان شده است. از سویی کافر شدن به ولایت اهل بیت (ع) و دشمنی با ایشان در ردیف کفر به خدا و پیامبر (ص) است بدین ترتیب است که منافقان و بیمار دلان و کتمان کنندگان حق و حقیقت نیز همان دشمنان اهل بیت (ع) بیان شده که در شمار بزرگترین تاجران خاسره قرار می گیرند. با این بیان می توان محور مربحه یا خاسره شدن تجارت آدمی در بازرگانی دنیا را پذیرش ولایت علی (ع) و عناد و دشمنی با آن حضرت قلمداد کرد. بهشت برین و رضوان الهی فرجام تاجران مربحه است در حالی که چیزی جز آتش دوزخ نصیب بازرگانان تجارت خاسره نخواهد شد. کلید واژه ها : تجارت ـ ربح ـ خسران ـ بیع – شراء