پژوهش حاضر به منظور طراحی موزه ای برای نابیناینان و کم بینایان بر مبنای کاربست علوم رفتاری، با توجه به شرایط آنان و به منظور تمهید مقدمات برای احقاق بخشی از حقوق اجتماعی و بهبود برخی از مشکلات این افراد اجرا گردیده است. با طراحی چنین بنایی می توان علاوه بر معرفی شیوه های نوین ارائه آثار و موزه داری در راستای بهبود شرایط موزه های کنونی، آشنایی بیشتر مردم با نابینایان، فضایی را برای این افراد ارائه نمود که برای آنان خوانا بوده و با شرایط آنان هماهنگی داشته باشد. با استفاده از نتایج این پژوهش می توان برای طراحی موزه ای اقدام نمود که شرایط نابینایان و کم-بینایان در آن لحاظ گردیده و قابل استفاده برای آنان می باشد و یا در اقدام نخست نسبت به مناسب سازی موزه های کنونی مبادرت ورزید.