در بین سالهای 431 تا 404 ق م بین دو دولت شهر یونان به نام های آتن و اسپارت جنگهای درگرفت که به نام پولوپونز مشهور گشت. دامنه این درگیریها و منازعات تقریباٌ تمامی سرزمین یونان را در بر گرفت . نکته مهم در این میان نقش ایران در ادامه داشتن این درگیریها بوسیله کمک های تسلیحاتی و مالی و بعضاٌ مداخله مستقیم به نفع یکی از دو طرف درگیریها بوده است . سیاست اصلی ایران در آن زمان این بوده که با سرگرم کردن دولت شهرهای یونانی به منازعات داخلی از توجه آنان به متصرفات ایرانی و توسعه نفوذ آنان در منطقه جلوگیری شود . این پایان نامه تلاش دارد تا ابعاد این سیاست را بررسی نماید . در زمانی که این منازعات در جریان بود اولین سلسله پادشاهی ایران یعنی سلسله هخامنشی در ایران تشکیل گردیده بود . پادشاهان این سلسله بعد از اولین پیروزی که توسط کوروش دوم در تصرف لیدیه انجام شده بود با شورشهای مناطق متصرفه یونانی مواجه شدند که این مسئله باعث بروز جنگهای ایران و یونان که به جنگهای مادی (مدی) مشهور شده، گردید. دولت شهرهای یونانی برای جلوگیری از هجوم دولت ایران اتحادیه ای از دولت شهرهای مختلف یونان به نام داتحادیه دلوس تشکیل دادند که کمکهای مالی و تسلیحاتی خود را در آنجا متمرکز گردیدند . بعد از پایان جنگهای مادی این کمکها باعث گردید تا دولت شهر آتن نسبت به سایر دولت شهرهای یونانی دارای ثروت و اعتباری بالایی گردد که این مسئله باعث حسادت و رشک سایر دولت شهرها ی یونان بویژه اسپارت گردید که زمینه اصلی بروز جنگ های پلوپونز از این مسئله نشات گرفت . از طرفی دولت ایران هم که بروز این جنگ را برای منافع خود مطلوب می دید شروع به ارسال پول و تسلیحات و مشاوره های نظامی به طرفین درگیری کرد. علت اصلی این سیاست دولت ایران در آن زمان این بود تا از قدرت گرفتن نیروی قوی که ممکن بود در آینده موجبات بروز درگیری با ایران را پدید بیاورد جلوگیری نمود . کما اینکه بعد از پایان یافتن این منازعات شاهد قدرت گرفتن اسکندر و حمله او به شرق بودیم.