این پژوهش با هدف اثربخشی گشتالت درمانی بر اضطراب کودکان سرطانی 7 – 10 ساله را مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است . جامعه آماری در این پژوهش شامل 20 کودک سرطانی 7 تا 10 سال شهر تهران بود در سال 94 از دو مرکز حمایت از کودکان سرطانی بود. که به صورت تصادفی به دو گروه10 نفری کنترل و آزمایش،واگذار شدند. پس از ارزیابی کودکان به وسیله پرسشنامه csi-4 که فرم والد پر شده بود ، گروه آزمایشی ،در 10 جلسه هفتگی برنامه گشتالت درمانی به مدت 60 تا 90 دقیقه در هر جلسه دریافت کردند لازم به ذکر است بر روی گروه کنترل هیچگونه آموزشی صورت نگرفت. در پایان جلسات مجددا برای هر دو گروه پرسشنامه csi-4 اجرا شد. تحلیل داده ها با استفاده آزمون کواریانس چند متغیره نشان دادن گشتالت درمانی بر اختلالات اضطرابی (014/0=p ) و مولفه اضطراب جدایی (001/0=p ) کودکان مبتلا به سرطان تاثیر داشت گرچه این برنامه گشتالت درمانی بر مولفه هراس اجتماعی و اضطراب فراگیر کودکان مبتلا به سرطان تاثیر نداشت و از نظر آماری معنی دار نبودند. واژگان کلیدی : گشتالت درمانی ، کودکان سرطانی ، اختلال اضطرابی ، اضطراب جدایی ، اضطراب فراگیر ، هراس اجتماعی

پژوهش حاضربه بررسی اثربخشی آموزش تعامل والد-کودک بر کاهش نشانگان اضطراب جدایی کودکان7-6 ساله در سال 93-94 پرداخته است. به این منظور با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای ازمیان کودکان 6-7 ساله مهد کودک های خصوصی شهرتهران ابتدا تعداد 24 کودک انتخاب و مادران آنها به عنوان نمونه پژوهش به شیوه تصادفی چند مرحله ای دو گروه مساوی 12 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند.روش پژوهش،آزمایشی (طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل ) بوده است . جلسات مداخله بر اساس برنامه ی آموزش تعامل والد-کودک (پینکاس و همکاران ،2005 ) شامل پنج جلسه ی هفتگی (هر جلسه 45 الی 60 دقیقه) برای آزمودنی های گروه آزمایش اجرا شد.نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که مداخله ی مبتنی بر تعامل والد-کودک توانسته به کاهش شدت نشانگان اضطرابی درکودکان منجر شود .همچنین نتایج تحلیل کوواریانس در مرحله پیگیری پس از دو ماه نشان داد تاثیر این برنامه بر نشانگان اضطراب جدایی همواره وجود داشته است. نتایج این پژوهش نشان داد برنامه تعامل والد- کودک ، می تواند به کاهش نشانگان اضطراب جدایی در کودک منجر شود . کلید واژه ها: اختلال اضطراب جدایی، آموزش تعامل والد- کودک

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه ی آموزش حل تعارض گروهی بر کفایت اجتماعی و نشانگان همراه در کودکان با اختلال نقص توجه – بیش فعالی بوده است. روش تحقیق آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بوده است. بدین منظور از میان دانش آموزان پسر پایه ی پنجم و ششم ابتدایی با اختلال نقص توجه – بیش فعالی ، نمونه ای شامل 30 دانش آموز انتخاب و به صورت کاملاً تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شد. از پرسشنامه ی علائم مرضی کودکان ویراست چهارم ( csi – 4) ، (فرم والدین) و پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر ( فرم دانش آموز) ، به منظور ارزیابی پیش و پس از آزمون و آزمون پیگیری استفاده شد. برنامه حل تعارض گروهی به مدت 12 جلسه برای آزمودنی های گروه آزمایش اجرا شد . نتایج تحلیل واریانس مختلط نشان داد که برنامه ی آموزش حل تعارض گروهی با اندازه اثر 598/0 بر نمره کلی کفایت اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل و اندازه اثر 413/0 بر نمره مولفه شناختی ، 601/0 بر نمره مولفه رفتاری 296/0 بر نمره مولفه هیجانی و 344/0 بر نمره مولفه انگیزشی موجب افزایش کفایت اجتماعی در کودکان با اختلال نقص توجه - بیش فعالی شده است. همچنین نتایج نشان داد که این برنامه با اندازه اثر 472/0 بر نمره کلی نشانگان و 260/0 بر نمره نقص توجه 454/0 بر نمره بیش فعالی و 268/0 بر نمره تکانش گری موجب کاهش نمرات نشانگان نقص توجه – بیش فعالی در گروه آزمایش شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد برنامه آموزش حل تعارض گروهی بر افزایش کفایت اجتماعی و همچنین کاهش نشانگان همراه در کودکان با اختلال نقص توجه – بیش فعالی موثر بوده است. واژگان کلیدی : حل تعارض، کفایت اجتماعی ، اختلال نقص توجه – بیش فعالی