هدف ما در این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی رادیوگرافی های واترز و کالدول دیجیتال در قیاس با cbct به عنوان استاندارد طلایی در نواحی سینونازال است. در این پژوهش اطلاعات 273 بیمار هر سه رادیوگرافی واترز، کالدول و cbct جمع آوری شد. سپس پارامترهای اپسیفیکاسیون افزایش ضخامت مخاط سطح مایع-هوا و وجود کیست احتباسی موکوسی و یا پولیپ و انحراف سپتوم در قیاس با cbct به عنوان گلد استاندارد بررسی کردند. رادیوگرافی کالدول در ازریابی اپسیفیکاسیون سینوس فرونتال و اتموئید و همچنین انحراف سپتوم بینی بسیار خوب عمل می کند. در تشخیص موارد دارای افزایش ضخامت مخاط در سینوسهای فرونتال و اتموئید ضعیف بوده هرچند در تشخیص موارد سالم بهتر عمل می کند. واترز بطور کلی در ارزیابی افزایش ضخامت مخاط سینوس ماگزیلاری موفق است. ارزیابی وجود کیست احتباسی موکوسی/پولیپ یا سطح مایع هوا در رادیوگرافی واترز ارزش تشخیصی بالایی ندارند و تنها می توان به تشخیص موارد سالم بسنده کرد. در ارتباط با انحراف سپتوم بینی می توان کاملا به واترز و کالدول اعتماد کرد؛ هرچند که مشاهده همزمان این دو رادیوگرافی در تشخیص انحراف سپتوم بینی (بویژه انحراف های بالاتر از 9 درجه) بسیار کارا تر خواهد بود.