امروزه توسعه جنگ سایبری به سوی زیرساخت ها، مباحث فراوانی را در حوزه امنیت ملی و بین المللی شکل داده و هر کشوری که به زیرساخت های اطلاعاتی وابسته تر باشد در مقابل این نوع جنگ علیه زیرساخت ها، آسیب پذیرتر و نیازمند توجه بیشتر به حفاظت، تضمین، اطمینان و بقاپذیری این زیرساخت هاست. نگاهی به حملات سایبری به کشورمان که به وسیله بدافزارهای «استاکس نت» جهت حمله به تأسیسات هسته ای و از کار انداختن سانتریفیوژهای غنی سازی اورانیوم و انجام تخریب فیزیکی از طریق افزایش سرعت سانتریفیوژها و انفجار آنها، «استارس» جهت جاسوسی و تخلیه اطلاعات هسته ای، «دوکو» بمنظور جاسوسی صنعتی، «فلیم» بمنظور از کار انداختن تجهیزهات نفتی و «گاوس» بمنظور جاسوسی و تخلیه اطلاعات از سیستم بانکی و .... نشان می دهد که ابزارهای به کارگرفته شده در این حملات به مرور تکمیل شده اند و هر بار بر درجه تخریب آن ها افزوده شده است و این امر بیانگر جنگ علیه زیرساخت های حیاتی کشورمان می باشد. این پژوهش به جنگ سایبری با بهره گیری از بدافزار های رایانه ای علیه ایران پرداخته و با تحلیل اسناد و مدارک انتشار یافته در خصوص رویدادهای مورد نظر، مطالعات کتابخانه ای و استفاده از مصاحبه ی انعطاف پذیر و آزاد با کارشناسان و مسوولین ذیربط در نهادها و ادارات و سازمانهای ذیربط تأثیرات امنیتی آن را مورد سنجش قرار داده و بیانگر این نکته است که هرچند جنگ سایبری برعلیه زیرساخت های حیاتی کشورمان از دیرباز شروع شده است، لیکن از آنجا که ایران جزو آن دسته از کشورهایی است که زیرساختهای حیاتی آنان بصورت کامل بر روی شبکه قرار ندارد، در مقابل تهدیدات فضای مجازی تا حدودی ایمن بوده و در ضمن می تواند سایر کشورها را نیز تهدید نماید. ولی باید این نکته را نیز مدنظر قرار داد که پیوستن به شبکه جهانی و قرارگرفتن زیرساختهای حیاتی برروی شبکه در آینده ای نزدیک ضروری و غیرقابل اجتناب می باشد از اینرو می بایست تأمین امنیت در فضای سایبری کشور نیز در کنار رشد وابستگی به فناوری اطلاعات و شبکه گسترش یابد .