چکیده با ظهور دین مبین اسلام در سراسر شبه جزیره عربستان ، شعر عربی به مرحله ی جدیدی گام نهاد . شاعرانی که در عصر جاهلیت در خدمت آرمان های قبائل بودند ؛ با ظهور اسلام به سوی معنویت ، پند و اندرز و یا مدح اولیای الهی ، به ویژه پیامبر بزرگ و گرامی اسلام متمایل گشتند و شعرشان را در خدمت این بزرگوار و اهداف او قرار دادند . شاعرانی که در اشعار خود پیامبر (ص) و صفات شایسته ی او را مدح نموده اند ، عموماً به دین اسلام متعهد . پس مدح پیامبر اکرم (ص) تاریخی بس دیرینه دارد و بی شک این تاریخ از زمان حیات آن حضرت شروع شده است . از جمله شاعرانی که با این دین جدید آشنا شدند و نور ایمان در قلبشان رسوخ کرد و این اعتقاد در شعرشان جلوه کرد و توانستند پیامبر را در اشعارشان با صداقت کامل مدح و تمجید نمایند ، می توان به حسان بن ثابت أنصاری ، عبدالله بن رواحه ، کعب بن مالک و کعب بن زهیر اشاره کرد که اشعارشان در تاریخ اسلام ثبت است . از آن جایی که حسان بن ثابت أنصاری ارادت خاصی به پیامبر (ص) داشت بیشتر به نقش هدایتی پیامبر (ص) ، مجد و عظمت و جایگاه والای ایشان در اشعارش می پرداخت ؛ حال آن که عبدالله بن رواحه شجاعت و جنگاوری پیامبر را در میدان نبرد و همچنین شب زنده داری آن حضرت را در اشعار خود به تصویر می کشید . کعب بن مالک نیز در اشعار خویش پیامبر (ص) را دارای شخصیتی چون قوی الإراده ، سعه ی صدر ، صفای باطن ، داشتن صبر و قدرتش بر تحمل معرفی نموده است . از طرف دیگر کعب بن زهیر در قصیده ی معروف خود « بانت سعاد » بیشتر به جنبه ی شجاعت ، لطف و بخشش و تشبیه پیامبر (ص) به شیر و شمشیر پرداخته است . همه ی این شاعران در سروده های خود از آیات نورانی و روشن گر قرآن تأثیر پذیرفتند و مبنای شعرشان را در مدح و ستایش رسول بر آن استوار نمودند تا از این رهگذر به کمال مطلوب خویش دست یابند .