در گذشته متاثر از مکتب کلاسیک، مجریان عدالت در راستای برقراری نظم و امنیت، بدون توجه به شخصیت، انگیزه و شرایط وقوع جرم، مجازات های خشن و شدیدی را اتخاذ و اعمال می نمودند. چنین سیاست هایی با توجه به سختگیرانه و غیر مفید بودن(با توجه به اینکه اعمال مجازات های شدید عملاً نتوانست از ارتکاب و تکرار جرم جلوگیری نماید)، رفته رفته از سوی عالمان و حقوق دانان ناعادلانه و ناصحیح تلقی گردید. از همین رو، با ایجاد پیشرفته ای علمی و شکل گیری مکاتب فکری ای همچون مکتب تحققی، به شخصیت مرتکبین اعمال مجرمانه، شرایط و علل اقتصادی، اجتماعی، روانی، پزشکی و زیستی وقوع جرم توجه گردید و بر این نکته تاکید گردید که تدابیر کیفری در صورتی می تواند موثر واقع شود، که در اتخاذ آن ها به ویژگی های فردی و علل وقوع جرم توجه شود. در این پژوهش تمایزات موجود میان شخصیت افراد، که ناشی از عوامل زیستی و ژنتیکی موثر در ارتکاب جرم می باشد، تحت عنوان " ژنتیک جنایی، عوامل زیست شناختی و فردی کردن مجازات ها" مورد بحث و بررسی قرار گرفته است و پس از بررسی مسائل گوناگون و مرتبط با موضوع به این نتیجه نائل شده ایم که فردی کردن مجازاتها با در نظر گرفتن عوامل ژنتیکی و زیست شناختی، با توجه به نقش موثر این عوامل در وقوع جرم، با عدالت قضایی سازگاری بیشتری دارد؛ امری که متأسفانه در حقوق ما در حد شایسته، مورد توجه مقنن قرار نگرفته است (اگرچه قانون آیین دادرسی کیفری جدید مقرراتی را در رابطه با تشکیل پرونده شخصیت در دسته ای از جرایم پیش بینی نموده است؛ لیکن به نقش عوامل مذکور و لحاظ نمودن آن در پرونده شخصیت توجهی نشده است) در نهایت می توان با تصویب مقرراتی در این خصوص و ایجاد ساز و کارهای لازم از جمله تشکیل پرونده شخصیت و تجهیز مراکز مرتبط با فناوری های روز به عدالت قضایی نزدیکتر شد.