چکیده زمینه و هدف: مطالعات متعددی به بررسی ویژگی تغییرات در مولفه های راه رفتن در افراد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی پرداخته اند اما نقش بالقوه فرایند پردازش اطلاعات (توجه) در کنترل راه رفتن این بیماران هنوز ناشناخته است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر بار شناختی بر تغییر پذیری مولفه های راه رفتن در افراد با و بدون پارگی رباط متقاطع قدامی با استفاده از رفتار دینامیک خطی و غیر خطی می باشد. روش بررسی: مولفه های راه رفتن در 22 فرد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی (69/4±95/25 سال)و 22 فرد سالم (37/3±32/24 سال ) در سه سطح دشواری تکلیف حرکتی راه رفتن (سرعت بالا، سرعت ترجیحی و سرعت پایین) و در دو سطح دشواری تکلیف شناختی مورد پردازش قرار گرفت. بیشینه زاویه فلکشن، بیشینه زاویه اکستنشن و دامنه زاویه هر دو مفصل هیپ و زانو ، ضریب لیاپونوف محلی فلکشن-اکستنشن هیپ و زانو، ضریب تغییرات و ضریب لیاپونوف محلی طول گام، زمان گام و عرض گام به عنوان مولفه های راه رفتن اندازه گیری شدند. یافته ها: مدل مختلط تحلیل واریانس و آزمون های تعقیبی نشان داد که افراد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی افزایش معنی داری در ضریب تغییرات عرض گام در هنگام مواجهه با بار شناختی نسبت به گروه سالم داشتند. همچنین، در مواجهه همزمان سرعت بالا و بار شناختی، کاهش معنی داری در ضریب لیاپونوف محلی عرض گام در گروه بیمار نسبت به گروه سالم مشاهده شد. نتایج نشان داد که در مقایسه با افراد سالم، افراد دارای پارگی رباط متقاطع قدامی در شرایط تکلیف دوگانه نسبت به تکلیف منفرد دارای زمان واکنش طولانیتری در آزمون شنیداری استروپ بودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد پارگی رباط متقاطع قدامی می تواند عامل مهمی در تداخل شناخت- حرکت باشد.