یکی از مهم ترین و آسیب پذیر ترین اجزای سازه های فولادی، اتصالات تیر به ستون می باشند ، که خرابی آ ن ها ممکن است خسارات جبران ناپذیری را به سازه تحمیل نماید. خرابی در اتصالات سازه های فولادی ناشی از نقص در طراحی و یا نقص در اجرای این اجزا می باشد. نقص در جوش های نفوذی یکی از شایع ترین انواع خرابی در اتصالات می باشد. اتصالات گیردار با ورق روسری و زیرسری یکی از متداول ترین اتصالات تیر به ستون در سازه های فلزی هستند. در این نوع اتصالات برای برقراری اتصال بین ورق های بالا و پایین و ستون از جوش های نفوذی استفاده می گردد. برای ایجاد نفوذ کامل در جوش آیین نامه اتصالات در سازه های فولادی ایران (نشریه شماره 264) استفاده از ورق پشت بند و یا جوش کاری دو طرفه را توصیه نموده است ، اما در هنگام اجرا هیچ یک از این موارد استفاده نمی شوند به همین دلیل این جوش ها دچار نواقصی از جمله عدم نفوذ می گردند. در این پژوهش با طراحی سه نمونه اتصال تیر به ستون از نوع اتصال با ورق روسری و زیرسری طبق روش توصیه شده در آیین نامه اتصالات در سازه های فولادی ایران و مدل سازی این اتصالات در نرم افزار اجزا محدود، تاثیر نقص عدم نفوذ در اتصالات و هم چنین تاثیر محل قرار گیری این نقص در رفتار اتصال مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که وجود نقص عدم نفوذ مقاومت و دوران اتصال را به ترتیب 30 و 20 درصد کاهش می دهد و تاثیر نقص در جوش فوقانی بیشتر از جوش تحتانی می باشد.