انگیزش تحصیلی یکی از موارد مهم آموزش و پرورش است به همین جهت پژوهش حاضر با هدف بررسی اعتباریابی و هنجار سازی مقیاس انگیزش تحصیل طراحی شد و البته بررسی رابطه انگیزش تحصیلی با خودتنظیمی تحصیلی از دیگر اهداف پژوهش حاضر بود. طرح پژوهش حاضر از نوع زمینه یابی و همبستگی می باشد. بدین منظور 342 دانش آموز تهرانی در مقطع دبستان پایه هفتم با استفاه از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. برای سنجش انگیزش تحصیلی از مقیاس اصلاح شده انگیزش تحصیلی هارتر و برای سنجش خودتنظیمی از شاخص خودتنظیمی srq استفاده شده است. نتایج نشان داد که ضریب پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ پایایی مناسب برای هر کدام از عامل ها بود. همچنین نتایج تحلیل عاملی تأییدی نیز با استفاده از شاخص های gfi، agfi، rmsea ، cfi ، nfi ، ifi نشان دهنده برازش خوب مدل در تعیین عاملها بود. همچنین، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین انگیزش تحصیلی درونی با خودتنظیمی تحصیلی رابطه مثبت معنی دار و انگیزش بیرونی با خودتنظیمی رابطه منفی معنی داری وجود دارد. نتیجه این پژوهش نشان داد که مقیاس انگیزش تحصیلی هارتر ابزاری پایا و روا برای سنجش انگیزش تحصیلی در جمعیت دانش آموزان تهرانی است و می تواند توسط محققان و متخصصان حوزه روان شناسی و سنجش و اندازه گیری جهت سنجش انگیزش تحصیلی دانش آموزان و ارائه راه کارهایی جهت تقویت انگیزش و خودتنظیمی تحصیلی در کودکان مورد استفاده قرار گیرد.