عرصه های غیرخصوصی که غالبا به واسطه مرزهای فیزیکی و حصارها از بخش های دیگر شهر جدا می شوند، فضاهای جداشده هستند. ناتوانی در استفاده از فضاهایی که یک فرد می خواهد از آن بهره ببرد، محرومیت اجتماعی از فضا گفته می شود، که برخاسته از تفاوت در جنسیت، نژاد، طبقه افراد جامعه است. فضاهای شهری برخی از دانشگاه ها را می توان نمونه چنین فضاهای جداشده ای دانست. اگرچه دانشگاه تهران در رده پردیس های دانشگاهی قرار می گیرد که در ابتدا با ایده استفاده همگان و رواج علم احداث می شدند، اما این دانشگاه، با وجود استقرار در حوزه علمی-فرهنگی مرکز شهر تهران، با کنترل دسترسی و عدم امکان بهره مندی از فضای شهری برای همگان مواجه است. نتیجه تحقیق ایجاد لبه های پویا و فعالی برای حضور مردم و ایجاد ارتباط بین فضای درون و بیرون دانشگاه است، به طوریکه فضای عمومی برای همگان و نیمه عمومی برای دانشجویان و گروه های عضو دانشگاه فراهم کند.