مهندسی بافت علمی بین رشته ای است که از قواعد مهندسی و نظریه های بیولوژیک برای ترمیم بافت های تخریب شده ی بدن استفاده می کند. داربست بستر لازم برای چسبندگی، تکثیر و حفظ عملکرد متفاوت سلول ها را فراهم می کند، بنابراین باید زیست سازگار و از لحاظ مکانیکی متناسب با بافت هدف باشد. پلیمرهای طبیعی به دلیل زیست سازگاری و زیست تخریب-پذیری، بستر مناسبی برای رشد سلول ها هستند؛ ولی خواص مکانیکی پایینی دارند. از آن جا که پلیمرهای سنتزی خواص مکانیکی بالاتر و تولید منعطف تری دارند، استفاده توامان از پلیمرهای طبیعی و سنتزی زیست سازگار مطلوب تر است. این آمیخته ها را زیستی_سنتزی می نامند. هدف از انجام این تحقیق، تهیه داربست پوستی با زیست سازگاری مناسب و خواص مکانیکی در محدوده ی خواص مکانیکی پوست است. بدین منظور در مرحله اول مشتقی از کیتوسان (htcc) که در آب انحلال پذیر است و خاصیت ضدباکتری عالی دارد، htcc، سنتز شد. در مرحله دوم از محلول 7 درصد وزنیِ آمیخته ی زیستی_سنتزی pva/htcc به روش الکتروریسی، نانو الیاف تهیه شد. برای کمینه کردن قطر الیاف از طراحی آزمایش به روش rsm استفاده شد. ولتاژ دستگاه الکتروریسی (بین 12 تا 20 کیلو ولت) و ترکیب درصد اجزا در آمیخته (25/75، 20/80، 15/85، 10/90 5/95 : pva/htcc) متغیرهای طراحی آزمایش بودند. شرایط بهینه برای تهیه الیاف با کمترین قطر، ولتاژ 13 کیلو ولت و ترکیب درصد 20/80 تعیین شد. برای پایداری الیاف در برابر آب و افزایش خواص مکانیکی آن، اتصالات عرضی به روش شیمیایی بر روی داربست ایجاد شد. فراوان ترین ماده در ماتریس خارج سلولیِ طبیعیِ پوست، کلاژن است. بنابراین در مرحله آخر نیز کلاژن همراه با pva/htcc هم الکتروریسی شد تا اثر آن بر خواص زیستی داربست بررسی شود.