این جُستار در پی آن است به بررسی جنبه های انسان شناسی فرهنگی در کنش متقابل معنوی و مادی مردم محله امام زاده حسن(ع) تهران بپردازد. پرستش و تقدیس از دیرباز در بین اقوام گوناگون وجود داشته و عبادت جایگاه ویژه‎ای در بین ادیان و مذاهب دارد.دین اسلام نیز در این خصوص مستثنی نبوده و در این بین زیارت قبور،توسل جستن و شفاعت خواستن از اهم امور دینی تلقی میگردد. زیارتگاه‎ها با جذب شمار فراوانی از علاقه‎مندان و مریدان تأثیرات بسیاری را در زندگی مردم مسلمان گذاشته و تحولات سیاسی،اجتماعی،فرهنگی و حتی اقتصادی را سبب گشته‎اند. اماکن مقدس قدرت تأثیرگذاری در ابعاد مختلف زندگی از لحاظ روحی و روانی می‎توانند داشته باشند. در این میان گرایش شدید و سریع جوانان به پوشش های متضاد با فرهنگ معنوی رایج در نظام خانوادگی و محدود شدن تدریجی محله امام زاده حسن(ع) در مبلمان شهری مورد پژوهش قرار گرفته است.یافته ها نشان می دهد که این امام زاده از کارکردهایی نهان و آشکار از منظر مردم شناختی برخوردار است و جزو فرهنگ خانوادگی مردم حمله در آمده است. ضمن اینکه تا کنون با رویکرد مردم شناسی درباره امام زاده حسن (ع) تهران پژوهشی آکادمیک صورت نگرفته بوده است.روش تحقیق در این رساله میدانی (مصاحبه و مشاهده) و روش کتابخانه ای بوده است.