ابریق های دوران میانی اسلام دربازه زمانی سلجوقی تا پایان ایلخانی، از اهمیت ویژه ای در تاریخ هنر سفالگری ایران برخوردارند. این اهمیت از آنجا ناشی می شود که، این دسته از ظروف علاوه بر سادگی و داشتن فرم های منحصر بفرد، عناصر ناب و کلیدی را از هنرهای دوران قبلی خود به همراه داشته اند. فرم در بازنمایی هویت ایران اسلامی این آثار به گونه ای تاثیرگذار بوده که آنها را در زمره شاخص ترین آثار سفالی زمان خود قرار داده است. هدف اصلی در این پژوهش، شناخت و تحلیل فرم ابریق های سرامیکی در هنر دوره های سلجوقی تا پایان ایلخانی است که، با روش تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی انجام می شود. در طی این پژوهش، از منابع کتابخانه ای شامل کتب مختلف فارسی و انگلیسی، پایان نامه های تحصیلی، مقالات داخلی و خارجی و البته منابع اینترنتی معتبر استفاده می شود. جامعه آماری شامل موزه های داخلی و خارجی است که ابریقهای سرامیکی دوران سلجوقی، خوارزمشاهی و ایلخانی (1000-1400 میلادی) را در مجموعه آثار خود دارند. ابریق های سرامیکی دوران سلجوقی، خوارزمشاهی و ایلخانی مشخصه های فرمی مشابه با هم داشته و همچنین، این تشابهات فرمی ابریق های سرامیکی، در فرم بدنه، دسته، دهانه و پایه نمود پیدا کرده است. بنابراین، شباهتهای کلی و منسجم در این اجزاست که به ابریق های دوران مذکور هویت خاص بخشیده است.