عکس به عنوان یکی از ابزارهای ثبت و ضبط، کار ویژه بازنمایی را انجام داده و از آغاز حضور پررنگش در عرصه هنر قرن بیستم، در خدمت مورخان و تاریخ نگاران بوده است. محققان تاریخ شفاهی با استفاده بهینه از عکس، به عنوان سند اجتماعی و برانگیزاننده حافظه، می توانند گام های بلندتر و موثرتری در درک و تفسیر بهتر تاریخ شفاهی بردارند. عکس از سویی در ایجاد شکل و قالب برای روایت های شفاهی، نقش تعیین کننده دارد و از سوی دیگر، در قالب های مستندسازی، از ثبات و تغییرناپذیری قابل اعتنایی برخوردار است. این پایان نامه تلاش دارد جایگاه و نقش هنر عکاسی در تدوین تاریخ شفاهی در حوزه ایثار و شهادت را مورد ارزیابی قرار داده و به واکاوی تاثیر آن به عنوان یکی از مهم-ترین ابزارهای ثبت و ضبط اطلاعات بپردازد؛ چرا که این هنر از جایگاه مثال زدنی در این حوزه برخوردار است که نمونه عینی آن را در دوران هشت سال دفاع مقدس شاهد می باشیم.