گرایش به «من» به عنوان محوریترین اصل یکه همواره انسان، بدان پایبند بوده است در ادبیات معاصر جلوهای ویژه به خود میگیرد. این جلوه گری با استفاده از یافتههای علم روان شناسی کمک قابل توجهی به حوزه نقد نمود و باعث شکلگیری قواعدی جدید گردیده است. بر همین مبنا شعر معاصر که همواره دغدغه انعکاس یافتههای انسانی را در خود دارد ،از این مجرا میتواند مورد بررسی قرار گیرد. در میان شاعر ان معاصر عربی محمد الماغوط سوری از جمله شاعر انی است که محوریت «من» در شعرش بسیار برجسته است. زندگی فردی و اجتماعی او که تحت تاثیر جریانهای فکری و فرهنگی جهان معاصر قرار گرفته، ویرابهای سمت سوق میدهد که حضور «من» به عنوان مرکز صقل ظرفیتهای معنایی، نقشی برجسته دارد و به همین سبب بررسی مفاهیم شعرشب اتکیهبر «منِ» (ego)شاعر فرصتی است که این نوشته در پی آن است. نتایج به دست آمده نشان میدهد تحلیل شعر ماغوط از این منظر مارا به لایههای آشکار و پنهان شعرش سوق میدهد و این که در او شخصی ترین حالات شعرش توانسته است به مفاهیم جمعی اجازه حضور دهد.