از معایب عمده دوغ که باعث کاهش زمان ماندگاری و بازار پسندی آن می گردد، می توان به تغییر طعم و آروما و همچنین بادکردگی محصول در طول زمان نگهداری آن در اثر فعالیت مخمرها و کپک ها اشاره نمود. با توجه به تمایل مصرف کننده به استفاده کم تر از نگهدارنده های سنتتیک به نظر می رسد که استفاده از متابولیت های گیاهی نظیر اسانس ها و عصاره ها، جایگزین مناسبی برای نگهدارنده های شیمیایی باشد. در این پژوهش از اسانس بادرنجبویه و عصاره چای سبز جهت بررسی اثر ضد قارچی استفاده شد. ژرانیل استات فراوان ترین ترکیب در اسانس بادرنجبویه تعیین شد. نتایج نشان داد در روش دیسک دیفوزیون با افزایش غلظت عصاره چای سبز و اسانس بادرنجبویه قطر هاله عدم رشد به طور معنی دار افزایش یافت.براساس نتایج بدست آمده s. cerevisiaea نسبت به r. glutinis و k. marxianus حساسیت بیشتری نسبت به عصاره چای سبز از خود نشان داد و r. glutinis دارای بیشترین حساسیت در برابر اسانس بادرنجبویه بود. در روش میکرودایلوشن نیز اسانس بادرنجبویه علیه r. glutinis بیشترین اثر مهارکنندگی را داشت و s. cerevisiaea نیز نسبت به k. marxianus و r. glutinis از حساسیت بیشتری نسبت به عصاره چای سبز برخوردار بود. بررسی اثر ضد قارچی اسانس بادرنجبویه در فرمولاسیون دوغ نشان داد به ترتیب r. glutinis، k. marxianus و s. cerevisiaea بیشترین حساسیت را نسبت به اسانس داشتند. همچنین نتایج این تحقیق نشان داد که عصاره چای سبز در فرمولاسیون دوغ دارای تاثیر ضد قارچی نمی باشد.