چکیده در دورهای که از ظهور شاه اسماعیل تا سقوط آخرین شاهان صفوی بیش از دو سده(1145- 907ه.ق.) بطول انجامید، دوره تحولات چشمگیر در روابط ایران عصر صفوی با سایر دول خارجی بویژه با گورکانیان هند به لحاظ سیاسی، نظامی، اقتصادی و تجاری، هنر و معماری محسوب میگردد. دستاوردهای سیاسی و اقتصادی شاه عباس اول در زمینه تجارت بین هند و ایران و دریای مدیترانه که در پی گشایش راه خلیجفارس به روی همه کشتیها صورت گرفت، زمینه را برای دمیدن روحی تازه بر اقتصاد رو به رشد ایران مهیا ساخت و این روند رو به گسترش تجارت دریائی و زمینی با مغولان هند تا دوران شاهان متأخر صفوی بویژه شاه عباس دوم ادامه یافت. تحکیم روابط سیاسی و اقتصادی برروابط فرهنگی نیز موثر گردید. مناسبات صفویان و گورکانیان هند در عصرحکومت شاه صفی و شاه عباس دوم در ابتدا مسالمتآمیز بود. ولی هر از چندگاهی عواملی باعث قطع یا کم رنگ شدن این روابط میشد. عامل اصلی برخورد میان این دو دولت قبل از هر چیز، قندهار و دو عامل دیگر ناحیهی فوشنج و ناحیه کیجمکران بود. واژه های کلیدی: مناسبات.