این مطالعه در دو مرحله انجام و در هر مرحله از 50 سر موش صحرایی نر استفاده شد. در مرحله اول 50 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی در پنج گروه شاهد سالم، شاهد دیابتی و سه گروه دیابتی تحت تیمار تقسیم شدند.گروه های سوم, چهارم و پنجم با تزریق آلوکسان(mg/kg110) دیابتی شدند. گروه سوم ال کارنیتین رابا دوز (mg/kg200)را به صورت گاواژ به مدت 30 روز دریافت نمودند. رت های گروه چهارم ال آرژنین را با دوز(300 mg/kg) به صورت صورت گاواژ دریافت کردند. گروه پنجم ال کارنیتین(mg/kg200) وال آرژنین (300 mg/kg)را بصورت همزمان دریافت نمودند. گروه شاهد سالم و شاهد دیابتی آب مقطر دریافت کردند. در پایان آزمایش میزان گلوکز خون هموگلوبین a1c و مالون دی آلدئید بافت کبد اندازه گیری شد . در مرحله دوم اثر تجویز همزمان ال کارنیتین و مهار کننده سنتز نیتریک اکسید بررسی شد. نتایج نشان داد در گروه دیابتی تحت تیمار با ال کارنیتین میزان گلوکز خون، هموگلوبین a1c و مالون دی آلدئید بافت کبد به طور معنی-داری نسبت به گروه شاهد دیابتی کاهش یافت و در گروه دیابتی تحت تیمار با ال آرژنین تفاوت معنی داری بین گلوکز خون و هموگلبوبین a1c در گروه شاهد دیابتی و دیابتی تحت تیمار مشاهده نشد.اما میزان مالون دی آلدئید بطور معنی دار کاهش یافته بود. تجویز همزمان ال کارنیتین و ال آرژنین سبب کاهش معنی دار در گلوکز هموگلوبین a1c و مالون دی آلدئید نسبت به گروه شاهد دیابتی شد اما این کاهش نسبت به گروه دریافت کننده ال کارنیتین معنی دار نبود. در بررسی پارامتر های بیوشیمیایی مشخص شد تجویز خوراکی ال کارنیتین به رت های دیابتی دارای اثرات مفیدی بر آنزیم های کبدی ، پروفایل لیپیدی و شاخص های کارکرد کلیه است اما این شاخص ها در گروه دریافت کننده ال آرژنین تفاوت معنی داری با گروه دیابتی نداشت.