در همه مراتب معماری، از ایجاد یک "سرپناه" تا مراتب بالاتر که در نهایت به ساخت "مسکن" می انجامد، یک هدف مشترک قابل شناسایی است و آن نزدیک شدن به "شرایط آسایش" می باشد. تا قبل از عصر مدرن این هدف با هم-آهنگ نمودن بنا با طبیعت، تا حدودی برآورده می شد ولی امروزه با "مصرف انرژی" به اندازه کافی، امکان دستیابی به هر سطحی از آسایش وجود دارد. بنابراین امروزه برآیند مصرف انرژی کمتر و آسایش بیشتر، موفقیت طرح های ساختمانی را مشخص می نماید. در پی دستیابی به این برایند تاکنون راهکارهای زیادی ارائه شده است که سیستم های سرمایش تابشی از این دسته اند. این سیستم ها علاوه بر کاهش مشکلات سیستم های همرفتی (سرمایش موضعی، سرو صدا و ...)، مصرف انرژی کمتری هم دارند. از آن جا که معمولاً طراحی و محاسبات این نوع از سیستم ها به طور مجزا از بقیه ساختمان و توسط مهندسان تأسیسات صورت می گیرد، این تحقیق در پی یافتن راهکارهایی است که معماری می تواند برای بهبود عملکرد این سیستم ها ارائه نماید. برای این منظور تاثیر افزایش جرم حرارتی دیوارهای یک ساختمان مسکونی در شهر یزد بر عملکرد سیستم سرمایش تابشی، با استفاده از مدل سازی رایانه ای بررسی گردید و با راهکارهای نوینی مانند استفاده از مواد تغییرفاز دهنده در ساختار دیوار، مقایسه گردید