شواهد تجربی بسیاری برحساسیت اندامک های زنده نسبت به میدان مغناطیسی ثابت و یا متناوب با فرکانس کوچک دلالت دارند مثل امکان جهت یابی و مسیریابی در پرندگان مهاجر و کبوترها به کمک میدان مغناطیسی. اطلاعات فیزیکی ما از فرآیند های زیستی مورد استفاده نمی تواند پاسخگوی حساسیتی باشد که برای انجام این مقاصد مورد نیاز است. در این پایان نامه سعی داریم نشان دهیم اگر ضریب جفت شدگی مدل آیزینگ را طوری تنظیم کنیم که در حالت بحرانی قرار گیرد حساسیت آن نسبت به میدان مغناطیسی خارجی بیشینه می شود و می تواند به عنوان حسگر میدان مغناطیسی مورد استفاده قرار گیرد. راه کاری که ممکن است موجودات زنده نیز از آن برای ارتقا سطح حساسیت مغناطیس سنجی زیستی خود استفاده برده باشند.