نوع نگرش نیما و شهریار به طبیعت و استفاده از عناصر آن در شعر، دارای شباهت ها و تفاوت هایی است.گرایش نیما به طبیعت بیرونی بیش از شهریار است.شهریار برای تسکین دل خود شعر می گوید و شعر او ترسیم کننده ی احوال درونی شاعر و نمایش دهنده ی من شخصی او،با استفاده از عناصر طبیعت بیرونی است.شعرشهریار هنگام پرداختن به موضوعی اجتماعی و سیاسی هم، از صراحت و روشنی خاصی برخوردار است.نیما از من شخصی خود برای بیان خواسته های اجتماعی و سیاسی انسان امروزی استفاده می کند البته با پوششی از جلوه های ساده ی عناصر طبیعی زندگی روزمره و مکان های آشنا که موجب ایجاد"ابهام" در شعر نیما می شود.وجود ابهام در شعر نیما ، در عین ساده نمایی، بیانگر جاری بودن لایه ای زیرین و عمیق تر از طبیعت بیرونی و لایه ی رویین آن است.شعر تمثیلی فارسی که سال های متمادی شاعران فارسی سرا،از آن برای عینی تر کردن مفاهیم ذهنی ، استفاده کرده اند، ابزاری مهم و قابل اعتنا برای نیما بوده است تا از آن برای بیان اندیشه های اجتماعی،سیاسی و ... خودبه خوبی بهره بگیرد.