دیوارنگاری شهری به عنوان زیرمجموعه ای از منظر شهری، بخش مهم و جدایی ناپذیر از هویت شهری است که می تواند در بازتاب معنا، ارزش فرهنگی و هویت مکان، نقشی اساسی ایفا نماید؛ امروزه فضاهای زیرزمینی ازجمله ایستگاه های مترو، بخشی از فضاهای مهم شهری محسوب می شوند که از این امر مستثنی نبوده و می تواند در ایجاد هویت و خوانایی مکان و شهر نقش موثری ایفا نمایند. پژوهش حاضر به دو روش کیفی و کمی به مطالعه آثار دیواری متروی تهران، از لحاظ میزان تطابق آثار با هویت مکانی ایستگاه (با تأکید بر معنای مکان)، و تأثیر متقابل آن با فضای شهری پرداخته است. براساس تحلیل پژوهشگر، تأثیر بعضی دیوارنگاره های متروی تهران بر هویت فضای تصویری شهر و تطابق آثار با هویت مکان و منطقه کم است، و در بعضی دیگر تضاد وجود دارد، که این نتیجه مطابق با یافته های داده های کمی می باشد.