هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثر تمرین ثابت و متغیر تصادفی بر کنترل پیش بینانه وضعیت بدن در پیش آزمون، اکتساب، یادداری وانتقال بود. بدین منظور 16 دانشجوی دختر راست دست با میانگین سنی 18/3 ±18/27m= در یک طرح تحقیق پیش آزمون_پس آزمون گروه های تصادفی شرکت کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه تمرین ثابت و متغیر تصادفی تقسیم شدند و 300 کوشش تمرینی را طی 3 روز انجام دادند.گروه ثابت تحت تکلیف زمان واکنش ساده و گروه تصادفی تحت تکلیف زمان واکنش انتخابی تمرین کردند. زمان شروع فعالیت الکتریکی عضله توسط دستگاه الکتریومایوگرافی و مقدار نوسان آن بر اساس جا به جایی مرکز فشار (cop)، سرعت متوسط جا به جایی مرکز فشار توسط دستگاه صفحه نیرو سنجیده شد. نتایج تحلیل واریانس ترکیبی 4*2 با سنجش های تکراری عامل آزمون در سطح معنی داری 05/0p? نشان داد که تمرین تصادفی اثر معنی داری بر شروع فعالیت الکتریکی عضله در آزمون اکتساب و یادداری داشت، اما تمرین ثابت اثر معنی داری در آزمون های مختلف نشان نداده است. هم چنین در تمرین ثابت افزایش معنی داری در سرعت متوسط جا به جایی مرکز فشار در آزمون انتقال مشاهده شد. بنابر این می توان نتیجه گرفت مطابق با نظریه طرحواره اشمیت تمرین متغیر تصادفی تنها منجر به توسعه طرحواره در شروع فعالیت الکتریکی عضله شده است و در مقدار جا به جایی و سرعت جا به جایی اثر نداشته است. نتایج این تحقیق می تواند چارچوبی برای یادگیری کنترل پیش بینانه وضعیت بدن در حین اجرای تکلیف دسترسی در افرادی که دچار نقص در این فرایند کنترل وضعیت بدن هستند و هم چنین تعیین پارامتر های تمرینی مناسب در توانبخشی شود.