مطالعات مختلف نشان داده‏اند نوجوانان همچون بزرگسالان از اختلالات مختلفی مثل پرخاشگری رنج می‏برند و این اختلالات عملکرد و زندگی آتی آن‏ها را تحت تاثیر قرار می‏دهد. تجربه یک دوره پرخاشگری در نوجوانی، یک عامل خطر برای بروز رفتارهای پرخطر آتی و همچنین کاهش کیفیت زندگی محسوب می‏شود. هدف از این پژوهش برسی میزان اثربخشی آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر تنیدگی برکاهش پرخاشگری، رفتار پرخطر و بهبود کیفیت زندگی نوجوانان پسر بی‏سرپرست است. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه نوجوانان پسر بی‏سرپرست شهر مشهد است که با استفاده از روش نمونه‏گیری هدفمند، دو مرکز نگهداری نوجوانان پسر بی‏سرپرست انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه 8 نفره کنترل و آزمایش جایگزین شدند.