این پژوهش به بررسی رویکرد سیاست خارجی روسیه در قبال جمهوری اسلامی ایران در سالهای 2003 تا 2014 می پردازد. همانطور که بررسی شد یکی از تحولاتی که پس از روی کارآمدن دولت احمدی نژاد در عرصه ی سیاست خارجی جمهری اسلامی ایران به وقوع پیوست، طرح سیاست اعلامی و اعمالی روسیه دراین دولت بود. سیاست جمهوری اسلامی ایران از جمله سیاست های راهبردی است که با هدف توازن بخشیدن به مراودات سیاسی و اقتصادی با کشورهای غربی از یکسو، و کشورهای جنوب شرقی آسیا و به ویژه قدرت روسیه و با توجه به امکانات بالقوه و بالفعل آنها صورت گرفت. در این زمینه، دولت نهم و بعدها دولت دهم تلاش داشت تا مناسبات خود را با قدرت جهانی روسیه افزایش دهد. سیاست خارجی احمدی نژاد سعی داشت از این طریق هم امنیت جمهوری اسلامی ایران و هم منافع ملی و نیز قدرت این کشور را افزایش دهد. مساله هسته ای ایران به عنوان یکی از پیچیده ترین و فرسایشی ترین پرونده های امنیتی و سیاست خارجی و حواشی آن دلیل سرلوحه قرار گرفتن سیاست روسیه در دولت نهم بود. اما پس از اتمام این دولت این رویکرد نتایجی را که در ابتدا از آن انتظار می رفت را به همراه نداشت. لذا به منظور نشان دادن کاستی ها و علل عدم دستیابی به نتایج مورد انتظار، سیاست و کنش رفتاری کشور روسیه را در قبال پرونده هسته ای ایران از رهگذر بررسی سه مولفه افزایش قدرت، امنیت و منافع ملی این کشورها مورد واکاوی قرار دادیم..