امروزه، گردشگری و به ویژه گردشگری روستایی گستره ای جهانی یافته است و پدیده ای برآمده از توسعه همه جانبه نوآوری های فناوری در دوران نوین به شمار می رود. آنچه گردشگری را به عاملی در روند توسعه مبدل کرده است، عواملی چون افزایش درآمد، سطح رفاه، اوقات فراغت بیشتر و بهبود ارتباطات و ... است. از طرفی نقش و کارکرد این صنعت در افزایش میزان رفاه جوامع، رفع نابرابری های اقتصادی و اجتماعی، رفع نابرابری های جنسیتی و... به قدری اهمیت یافته است که دولت ها و به خصوص کشورهای توسعه یافته توجه ویژه ای را به گردشگری دارند. این تحقیق از نوع کاربردی و به روش تحلیلی-تبیینی می باشد که با استفاده از روش پیمایش انجام شده است. روستاهای گردشگرپذیر و روستاهای فاقد گردشگر شهرستان پارس آباد جامعه ی آماری این پژوهش را تشکیل می دهند. تعداد 400 نفر از روستاهای گردشگرپذیر و روستائیان عادی (200 نفر از روستاهای گردشگرپذیر و 200 نفر روستائیان فاقد گردشگر) با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. روایی صوری پرسشنامه توسط پانل متخصصان مورد تائید قرار گرفت. مطالعه راهنما در منطقه مشابه جامعه آماری با تعداد 60 پرسشنامه صورت گرفت و با داده های کسب شده و استفاده از فرمول ویژه کرونباخ آلفا در نرم افزار spss، پایایی بخش های مختلف پرسشنامه تحقیق 90/0 به دست آمد. نتایج حاصل از آزمون همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین تمامی متغیرهای تحقیق با توسعه کارآفرینی رابطه ی مثبت و معنی داری وجود دارد. هم چنین نتایج آزمون های آماری نشان داد که متغیرهای داد که سهم متغیر مشارکت اجتماعی بیش از دیگر متغیرها بوده و سپس متغیرهای مهارت های فنی و حرفه ای، الگوی مصرف، توسعه ارتباطات نسبت به دیگر متغیرهای از تاثیرگذاری بیشتری برخوردار بودند. در نهایت با توجه به نتایج حاصل از پژوهش پیشنهاداتی در زمینه ضرورت و راهکارهای عملی استفاده از قابلیت های گردشگری در تقویت رفاه اجتماعی روستایی ارائه شده است.