هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری زناشویی و سلامت عمومی زوجین مراجعه کننده به مرکز کاهش طلاق شهر بندرعباس بوده است. روش انجام تحقیق به صورت نیمه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکزکاهش طلاق بندرعباس بوده است. انتخاب نمونه به روش انجام فراخوان بود که برای نمونه 40 زوج برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند که محقق این تعداد را به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه هر کدام شامل 20 زوج تقسیم کرد. جهت جمع آوری اطلاعات در این پژوهش از پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ (ghq) و پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپاینر استفاده شد. جهت تجزیه ئ تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی باعث افزایش سازگاری زناشویی شرکت کنندگان در پژوهش شده است که در سطح (0/05>p) معنادار بود. اما نتایج حاکی از این بود که آموزش مهارت های ارتباطی باعث بهبود سازگاری زناشویی مردان شده است. همچنین افزایش سازگاری زناشویی زنان در اثر آموزش مهارت های ارتباطی معنادار بود. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی باعث بهبود سلامت عمومی شرکت کنندگان در پژوهش شده است که در سطح(0/05>p)معنادار است. نتایج پژوهش همچنین نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی باعث بهبود خرده مقیاس های سلامت عمومی (علائم جسمانی، علائم اضطراب، اختلال در کنش اجتماعی و علائم افسردگی شده است. بنابراین می توان گفت که آموزش مهارت های ارتباطی باعث بهبود سازگاری زناشویی و سلامت عمومی می شود