نقل گفتار یکی از مهم ترین ویژگی های سبکی متن و از ابزارهای کارآمد مورد استفاده نویسندگان در تالیف متون روایی و به خصوص داستان به شمار می رود. تحقیق حاضر به تحلیل شیوه های مختلف نقل گفتار در داستان های فارسی قبل از نهضت ترجمه در عصر قاجار و داستان های تالیف شده بعد از این نهضت می پردازد و ویژگی های بسامدی، کارکردی و زبانشناختی هر کدام از مقوله های نقل گفتار را مورد ارزیابی قرار می دهد. بدین منظور، از مدل نقل گفتار سمینو و شرت (2004) بهره گرفته شده است. در پایان، به این نتیجه می رسیم که در داستان های دوره قبل از ترجمه به هیچ عنوان از گفتار مستقیم استفاده نشده و تنها شاهد گفتار مستقیم آزاد هستیم. همچنین، در طول زمان از تعداد گفتار مستقیم (آزاد) و روایت کنش گفتار به عنوان شیوه های نقل گفتار کاسته شده و بر تعداد گفتار غیرمستقیم و خصوصاً غیرمستقیم آزاد افزوده شده است.