در این تحقیق، پنیر لیقوان به روش سنتی تهیه و به سه شیوه بسته بندی معمولی، اتمسفر تغییر یافته و جاذب اکسیژن بسته بندی شد. هر یک از این بسته ها به مدت 60 روز در سردخانه نگهداری شده و هر 15 روز یک بار در سه تکرار تحت آزمایش های شیمیایی و میکروبی قرار گرفتند. ph نمونه های پنیر بسته بندی شده اختلاف معنی داری با هم ندارند و از طرفی طی زمان نگه داری اختلاف معنی داری در روز های اولیه دیده نمی شود بلکه اختلاف معنی دار بین زمان 45 تا 60 روز دیده می شود. بین بسته بندی قوطی فلزی و جاذب اکسیژن از لحاظ درصد چربی در پنیر تفاوت معنی داری دیده نمی شود ولی اختلاف معنی داری (0.05>p) بین این دو بسته بندی با بسته بدی تحت خلاء وجود دارد. بسته بندی تحت خلا و قوطی فلزی نسبت به بسته بندی جاذب اکسیژن درصد بالایی از رطوبت و چربی را نسبت به نمونه بسته بندی شده به روش مرسوم قوطی فلزی دارند که دلیل آن می تواند به عدم اکسیداسیون و اکسید شدن چربی پنیر در طی مدت زمان نگهداری در عدم حضور اکسیژن می باشد. دو فاکتور نوع روش بسته بندی و زمان نگهداری اثر متقابل معنی داری (05/0>p ) بر روی کاهش بار میکروبی (کلی فرم ها، کپک و مخمر و استافیلو کوکوس اروئوس) داشتند. بهترین نوع بسته بندی از لحاظ ایمنی و بار میکروبی طی مدت زمان نگهداری 60 روزه، بسته بندی جاذب اکسیژن می باشد که بعد از آن به ترتیب بسته بندی با اتمسفر تغییر یافته و معمولی، کمترین بار میکروبی در طی مدت زمان نگهداری را دارا بودند.