سیاست مبتنی بر دوستی از مباحث ریشه دار در علوم سیاسی محسوب می شود. بین دوستی و سیاست همواره پیوند عمیقی برقرار بوده است و بسیاری از اندیشمندان سیاسی ایران انسان ها را به رعایت اخلاق در سیاست، اعتدال و سیاست دوستی در جامعه توصیه کرده اند. در این پژوهش تلاش داریم با بررسی آراء خواجه نظام الملک توسی و خواجه نصیرالدین توسی مولفه های دوستی که شاکله اصلی ذهن این دو اندیشمند فرزانه را تشکیل می دهند، در دو اثر ماندگار آن ها (سیاست نامه و اخلاق ناصری) به مداقه بگذاریم. همچنین رویکرد عملگرایانه این دو سیاستمدار ایرانی را در مواجهه با اقوام بیگانه (مغولان و ترکان سلجوقی) را بررسی می کنیم.