از جمله برنامه هایی که با اجرای آنها میتوان آرامش نسبی را در سیستم حمل و نقل شهری برقرار کرده و شرایط را بهینه سازی نمود، کنترل و مدیریت تردد به کمک تنظیم و تصحیح وضعیت دوربرگردانها میباشد. لذا در این پژوهش، با هدف ارزیابی و پیاده سازی یک مدل تصمیم گیری مکانی انعطاف پذیر بر اساس نیازهای جامعه، سعی بر آن است که برنامه ریزی صحیح حمل و نقل شهری با توجه به اطلاعات حاصل از عملکرد مکانی دوربرگردانها انجام گیرد. بدین منظور، با در نظر گرفتن موقعیت مکانی و معیارهای موثر بر عملکرد دوربرگردانها مانند: ایمنی در ترافیک، عرض معابر، داده های جمعیتی، وضعیت عابرین عبوری از عرض دوربرگردانها، تداخل در خطوط عبور، حجم ترافیک در ساعت اوج و کیفیت سطح آسفالت، دوربرگردانهای موجود ارزیابی شده و تصمیم نهایی برای احداث دوربرگردانهای جدید اتخاذ میگردد. در این راستا، ابتدا در محدوده شهر مشهد 53 دوربرگردان در نظر گرفته شده و با تنظیم پرسشنامه و تحلیل ahp تعداد 15 واحد تصمیم گیری شاخص شناسایی گردیدند. سپس با استفاده از مدلهای topsis و dea عملکرد دوربرگردانها ارزیابی شده و در محیط gis توسعه می یابند. در ادامه به کمک ahp وزن هر معیار مشخص شده و بر اساس یک روال هدفمند و استاندارد، نتایج حاصل تلفیق میگردند. نتایج خروجی نشاندهنده آن است که رتبه بندی دوربرگردانهای نمونه انتخابی بر اساس مدل dea دارای درصد عملکرد بهتری نسبت به روش topsis میباشد.