این پژوهش بر آن است که با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع دینی و داده های علوم معاصر، به تبیین مهم ترین روش های شناختی، عاطفی و رفتاری آسیب زا در تربیت، با تکیه بر معارف علوی بپردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که مهم ترین این روش ها: تقلید کورکورانه، تربیت کودک مطابق با شرایط دوران مربی، موعظه و نصیحت نابه جا و بی توجه به ارکان آن، آموزش محوری محض، تحقیر، تبعیض، تنبیه، تشویق نا به جا و جدال بوده و راه-کارهائی همچون: به روز رسانی مبانی تربیت با استفاده از منابع دینی؛ ارائه تربیتی، آینده نگر؛ رعایت شرایط نصیحت؛ در اختیار گذاشتن مطالب به کودک، به اندازه و مطابق با نیاز وی؛ تکریم شخصیت کودک در هر شرایط، توجه به احساسات او و دوری از تبعیض، رعایت اصول تنبیه و تشویق وبه کار گیری آن در زمان ومکان خود و دوری از برخورد خصمانه با کودک می توان ارائه کرد.