چکیده این پژوهش به بررسی تطبیقی عملکرد احزاب سیاسی ایران در دوره های انتخابات ریاست جمهوری هفتم و نهم می پردازد. سوال اصلی این پژوهش علت اینکه احزاب در ایران با تعاریف حزبی در عرصه انتخابات حضور نمی یابند چیست؟ هدف از این پژوهش بیان کردن عدم کارایی احزاب و جناحی عمل کردن آنها و عدم فعالیت عموم مردم در احزاب جهت مشارکت سیاسی است. در این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی و تطبیقی و با توجه به دیدگاه موریس دوورژه در مورد ساختار احزاب، کار ویژه های احزاب و سیستم احزاب به ما نشان می دهد، احزاب ایران در دوره های هفتم و نهم ریاست جمهوری که عمدتاً در دور هفتم شامل ویژگیهای از قبیل جناح بندی و همچنین وجود نیروهای چون زنان و دانشجویان تأثیر سرنوشت سازی بر نتیجه انتخابات داشت و این در حالی است که نیروهای تأثیرگذار هیچگاه در قالب حزب یا اهداف حزبی وارد عرصه انتخابات نشودند. هدف احزابی که از کاندیدا پیروز حمایت کردند برای رسیدن به موقعیت بهتر و دست گرفتن دستگاه اجرایی بود و در این دوره احزاب در چارچوب تعاریف حزبی عمل نکردند. اما در انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری با رشد آگاهی مردم، در کنار امکانات بهتر برای فعالیت سیاسی به نسبت دوره های گذشته، سطح توقع را در زمین? کارآمدی احزاب بالاتر برد، اما اکثر احزاب سیاسی نتواستند با درک صحیح تحولات سیاسی _ اجتماعی این توقعات را برآورده سازند و در این دوره عدم حضور فعال گروه های تأثیرگذار در دوره هفتم مشاهده گردید. واژگان کلیدی: احزاب، انتخابات، کاندیدا، ریاست جمهوری، ایران، دوره، مشارکت سیاسی، هفتم، نهم