چکیده تحقیق حاضر درصدد می باشد به بیان و تحلیل محتوایی سازمان مدیریت بحران کشور از جهت حوزه صلاحیتی و جایگاه حقوقی در پرتو اصول حکمرانی مطلوب بپردازد. بحران شرایطی است که در اثر حوادث رخدادها و عملکردهای طبیعی و انسانی به جز موارد موضوعه در حوزه های امنیتی و اجتماعی به طور ناگهانی یا غیر قابل کنترل بوجود می آید و موجب ایجاد مشقت و سختی به یک مجموعه یا جامعه انسانی می گردد و برطرف کردن آن نیاز به اقدامات اضطراری، فوری و فوق العاده دارد. در این راستا مدیریت جامعه بحران به منظور مقابله و کنترل و مدیریت بحران پیش آمده لازم و ضروری است. مدیریت جامعه بحرانی به معنای فرآیند برنامه ریزی، عملکرد و اقدامات اجرایی است که توسط دستگاه های دولتی، غیردولتی و عمومی پیرامون شناخت و کاهش سطح مخاطرات و مدیریت خطرپذیری و مدیریت عملیات، مقابله و بازسازی و بازتوانی منطقه آسیب دیده (مدیریت بحران) صورت می پذیرد. در این فرایند با مشاهده پیش نگرش و پیش نشان گرها و تجزیه و تحلیل آنها و منابع اطلاعاتی در دسترس تلاش می شود به صورتی یکپارچه و جامع و هماهنگ با استفاده از ابزارهای موجود از بحران ها پیشگیری نموده یا در صورت بروز آنها به آمادگی لازم در جهت کاهش خسارت جانی و مالی به مقابله سریع پرداخته تا شرایط به وضعیت عادی بازگردد. در چارچوب و در راستای انجام وظایف و تکالیف دشوار مقابله و کنترل و مدیریت بحران، سازمان مدیریت بحران کشور براساس قانون سال 1386 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. امروزه شاخص ها و معیارهای متعددی جهت شناسایی سازمان ها و نهادهای اداری وجود دارد که یکی از مهمترین آنها حکمرانی مطلوب می باشد. حکمرانی خوب مفهومی است مشتمل بر معیارها و استانداردها، رویه ها و اصول حکومت داری که دولت ها از طریق آن امور عمومی را به انجام می رسانند، منابع عمومی را اداره می کنند و حقوق بشر را تضمین می نمایند. از ارکان مهم حکمرانی خوب می توان شفافیت، مسوولیت، پاسخگویی، مشارکت، حاکمیت قانون و انعطاف پذیری دولت را نام برد. پژوهش حاضر درصدد است ضمن تحلیل جایگاه حقوقی و صلاحیت های سازمان مدیریت بحران کشور آن را با شاخصه ها و معیارها و اصول حکمرانی مطلوب مورد مقایسه و تطبیق قرار دهد.