یکی از جنبه های مهم اعجاز قرآن بلاغت و تبیین مدلولات پنهانی کلام وحی می باشد که اگر کسی بخواهد به این مهم پی ببرد ناچار است به علوم ادبی آگاهی یابد. یکی از موضوعات علوم ادبی ، علم نحو می باشد که به کیفیت ساختار جملات و جایگاه کلمات می پردازد. نواسخ در معنا رسانی جملات و ایجاد معانی تازه در کلام عربی نقش به سزایی دارند که برای آوردن ظرافت ها و زیبایی های زبان قرآن در ترجمه لازم است از نقش بلاغی این نواسخ پرده برداشته شود. با روی آوری به آیات جزء اول قرآن کریم و تکیه بر ترجمه های معتبر قرآنی همچون پاینده، فولادوند و مشکینی و تطبیق این ترجمه ها با یکدیگر مفاهیم ارائه شده را بررسی می کنیم. برداشت درست از معنای نواسخ بر طبق احکام و قوانین و قواعد بلاغی توسط هر مترجم می تواند هر یک از ترجمه ها را در جایگاه مناسب خود قرار دهد. پاینده کمتر از معنای تأکیدی حروف مشبهه بالفعل را در ترجمه خود آورده، مشکینی خود را مقید کرده که حتما موکدات را در ترجمه منعکس نماید و در ترجمه فولادوند به شکل نسبی مواردی از تأکیدات مشاهده می شود و مواردی از آن خالی است و در دیگر نواسخ همچون افعال قلوب و مقاربه به گونه ای معنای انعکاس می آید که از اثرگذاری بلاغت و معنای این نواسخ چندان خبری نیست و گویی به شکل فعل ساده با آن برخورد شده است و این جای بسی درنگ و تأمل است.