پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین عوامل فردی و سازمانی با میزان استفاده از فناوری آموزشی توسط اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. روش پژوهش، کمی و از منظر هدف این پژوهش، یک پژوهش کاربردی بود. داده ها از طریق دو پرسشنامه محقق ساخته؛ «میزان استفاده از فناوری آموزشی توسط اعضای هیأت علمی»؛ که توسط اعضای هیأت علمی و دانشجویان تکمیل شد، و پرسشنامه محقق ساخته «عوامل فردی و سازمانی بهره گیری از فناوری آموزشی» گردآوری شد. برای تحلیل داده ها از روش های توصیفی و استنباطی استفاده شد؛ بدین گونه که در بخش تحلیل توصیفی از روش های آماری جدول فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد و به منظور تحلیل استنباطی داده های به دست آمده از آزمون های آماری مناسب؛ آزمونt تک نمونه ای و مستقل، آزمون همبستگی و رگرسیون چندگانه استفاده شد. مشارکت کنندگان این پژوهش، 100 نفر از اعضای هیأت علمی و 300 نفر از دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز بودند که به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب شدند. براساس نتایج بدست آمده، میزان استفاده از فناوری آموزشی توسط اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز در حد مطلوب نبود. همچنین، بین دیدگاه دانشجویان و اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز درباره میزان استفاده از فناوری آموزشی توسط اعضای هیأت علمی تفاوت معنی داری وجود داشت، در نهایت بین عوامل فردی نظیر علاقه، نگرش، نیاز و ترس اعضای هیأت علمی با میزان استفاده آنان از فناوری آموزشی رابطه ی معناداری وجود دارد، در مقابل عوامل فردی نظیر دانش، مهارت و زمان با میزان استفاده اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز رابطه ی معناداری ندارند. همچنین، بر اساس نتایج این پژوهش، عوامل سازمانی نظیر پاداش و دسترسی به تجهیزات با میزان استفاده اعضای هیأت علمی از فناوری آموزشی رابطه معناداری دارند، در مقابل عوامل سازمانی نظیر پشتیبانی، حمایت مالی و فرهنگ سازمانی با میزان استفاده اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز از فناوری آموزشی رابطه معناداری ندارند.