چکیده بی شک ساختمان های بلند مسکونی می تواند راهکاری برای زندگی مردم در کلان شهر هایی باشد که با مسائلی نظیرگرانی زمین ، تخریب محیط زیست ، کمبود زمان ، ترافیک سنگین و... دست به گریبان می باشند. در این راستا توجهات بیشتر به فضاهای خصوصی بناهای بلند بوده و توجه به فضاهای عمومی و اصول طراحی این فضاها کمتر مورد توجه بوده است. این تحقیق در نظر دارد با بررسی مشکلات موجود در زمینه فضاهای عمومی ساختمان های بلند مرتبه مسکونی با روش تحقیق تحلیل محتوای کیفی به ارائه راهکارهایی در زمینه اصول طراحی این فضاها با رویکرد سرمایه اجتماعی بپردازد. عدم توجه به این مسایل از نظر کیفی وکمی نظیر کمبود فضاهای عمومی مناسب بالاخص فضاهای باز و سبز در ساختمانهای بلند ، ابعاد نامناسب فضاهای عمومی و طراحی نادرست فضاهای عمومی ساختمانهای بلند مسکونی مطالعات را به سمت و سوی تحقیق پیرامون اصول طراحی فضاهای عمومی مورد نیاز ساختمان های بلند مرتبه مسکونی با رویکردی منطبق بر توجه به مولفه های سرمایه اجتماعی سوق داده است. در نهایت این تحقیق با مطالعه در زمینه ی نحوه ی تاثیر طراحی فضاهای عمومی بر افزایش سرمایه اجتماعی به نتایج زیر می رسد: 1- فعالیت های عمومیبه سه دسته 1. عملکردی 2. گزینشی 3. نهایی تقسیم می شوند که با افزایش تعاملات و ایجاد محیط های جمعی بر ایجاد سرمایه اجتماعی موثرند . 2- سرانه فضاهای باز واحدهای مسکونی در اکثر ساختمان های بلند تر از 6 طبقه تهران رعایت نشده است، لذا رعایت این سرانه ها در افزایش سرمایه اجتماعی موثر خواهد بود . 3-با در نظر گرفتن شاخص های وفاداری، اعتماد، اتصالات شبکه ای، اقتدار فردی، هویت سازمانی ، عمل متقابل ، هنجار های اجتماعی، اعتبار، مدت اقامت و ... در طراحی فضاهای عمومی می توان تجلی مفهوم سرمایه اجتماعی را در فضاهای عمومی بناهای بلند مرتبه مسکونی انتظار داشت. به همین صورت هنجارهای همیاری، همکاری، ظرفیت پذیرش تفاوت ها،احساس اثرگذاری و اثر بخشی، ارزش زندگی، وساطت اجتماعی، حمایت اقتصادی- اجتماعی مولد سرمایه اجتماعی در فضاهای عمومی ساختمان های بلند مرتبه مسکونی هستند. 4- کارکرد های اجتماعی فضاهای عمومی نظیر: همبستگی ملی، تقویت انجمن های محلی، افزایش تعاملات در فضاهای اجتماعی، یکپارچگی اجتماعی، نمایش ارزش های فرهنگی در ایجاد سرمایه اجتماعی در فضاهای عمومی ساختمان های بلند مرتبه مسکونی موثر هستند. مراودات اجتماعی کارکردی است که با تاثیر در هنجارهای وساطت اجتماعی و احساس اثربخشی و با تاکید بر شاخص های عمل متقابل و اتصال شبکه ای باعث ایجاد و افزایش سرمایه اجتماعی در فضاهای عمومی می باشد.